NMAP(1) [FIXME: manual] NMAP(1)
NAZWA
nmap - Narzędzie do eksploracji sieci i skaner portów/zabezpieczeń
STRESZCZENIE
nmap [Typ Skanowania...] [Opcje] {specyfikacja celu}
OPIS
Nmap (ang. „Network Mapper”) jest narzędziem open source do
eksploracji sieci i audytów bezpieczeństwa. Został zaprojektowany do
szybkiego skanowania dużych sieci, ale również działa dobrze w stosunku
do pojedynczych adresów. Nmap wykorzystuje niskopoziomowe pakiety IP do
wykrywania które adresy są dostępne w sieci, jakie udostępniają usługi
(nazwa aplikacji i wersja), na jakich systemach operacyjnych pracują
(wersja systemu), jakie typy systemów zaporowych (firewall) są
wykorzystywane i dziesiątek innych cech. Nmap jest powszechnie
wykorzystywany do audytów bezpieczeństwa, również wielu administratorów
sieci i systemów wykorzystuje go wykonywania rutynowych czynności,
takich jak inwentaryzacja zasobów sieci, zarządzanie aktualizacjami
oprogramowania i monitorowania systemów oraz ich czasu działania
(uptime).
Wynikiem działania Nmapa jest lista przeskanowanych adresów z
dodatkowymi informacjami zależnymi od wykorzystanych opcji. Jedną z
głównych informacji jest „lista interesujących portów”. Zawiera ona
numery portów wraz z protokołami, nazwami usługi i wykrytym stanem.
Stan może zostać opisany jako otwarty, filtrowany, zamknięty, lub
niefiltrowany. Otwarty oznacza, że aplikacja na badanym adresie
oczekuje na połączenia/pakiety przychodzące na ten port. Filtrowany
oznacza, że system zaporowy lub inne urządzenie blokujące ruch sieciowy
nie dopuszcza komunikacji do tego portu i z tego powodu Nmap nie jest w
stanie określić czy badany port jest otwarty czy zamknięty. Zamknięty
port nie posiada aplikacji, która obsługuje komunikację sieciową. Porty
sklasyfikowane jako niefiltrowane odpowiadały na zapytania Nmapa,
jednak nie było możliwe określenie, czy były one otwarte czy zamknięte.
Nmap raportuje kombinacje stanów otwarty|filtrowany i
zamknięty|filtrowany jeśli nie jest w stanie określić, który z dwóch
podanych stanów lepiej opisuje stan portu. Lista portów może również
zawierać informacje o wykrytych wersjach oprogramowania, jeśli została
włączona detekcja wersji. Jeśli została wybrana opcja skanowania
dostępnych protokołów (-sO), Nmap zamiast listy portów dostarczy
informacji na temat dostępności poszczególnych protokołów IP.
Poza listą interesujących portów, Nmap może dostarczyć dodatkowych
informacje na temat badanych adresów, takich jak odwrotne nazwy DNS,
prawdopodobne systemy operacyjne, typu urządzeń i adresy sprzętowe MAC.
Typowy wynik skanowania Nmapa jest przedstawiony w Przykład 1,
„Przykładowe wyniki skanowania Nmapa”. W tym przypadku wykorzystano
tylko opcję -A, wykrywającą wersje systemu operacyjnego, -T4 dla
szybszego działania i dwa adresy docelowe.
Przykład 1. Przykładowe wyniki skanowania Nmapa
# nmap -A -T4 scanme.nmap.org playground
Starting nmap ( https://nmap.org/ )
Interesting ports on scanme.nmap.org (205.217.153.62):
(The 1663 ports scanned but not shown below are in state: filtered)
PORT STATE SERVICE VERSION
22/tcp open ssh OpenSSH 3.9p1 (protocol 1.99)
53/tcp open domain
70/tcp closed gopher
80/tcp open http Apache httpd 2.0.52 ((Fedora))
113/tcp closed auth
Device type: general purpose
Running: Linux 2.4.X|2.5.X|2.6.X
OS details: Linux 2.4.7 - 2.6.11, Linux 2.6.0 - 2.6.11
Uptime 33.908 days (since Thu Jul 21 03:38:03 2005)
Interesting ports on playground.nmap.org (192.168.0.40):
(The 1659 ports scanned but not shown below are in state: closed)
PORT STATE SERVICE VERSION
135/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC
139/tcp open netbios-ssn
389/tcp open ldap?
445/tcp open microsoft-ds Microsoft Windows XP microsoft-ds
1002/tcp open windows-icfw?
1025/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC
1720/tcp open H.323/Q.931 CompTek AquaGateKeeper
5800/tcp open vnc-http RealVNC 4.0 (Resolution 400x250; VNC TCP port: 5900)
5900/tcp open vnc VNC (protocol 3.8)
MAC Address: 00:A0:CC:63:85:4B (Lite-on Communications)
Device type: general purpose
Running: Microsoft Windows NT/2K/XP
OS details: Microsoft Windows XP Pro RC1+ through final release
Service Info: OSs: Windows, Windows XP
Nmap finished: 2 IP addresses (2 hosts up) scanned in 88.392 seconds
Najnowszą wersję Nmapa można pobrać z https://nmap.org/. Najnowsza
wersja dokumentacji man jest dostępna pod adresem
https://nmap.org/man/.
UWAGI DO TŁUMACZENIA
Przemysław Galczewski <sako(at)avet.com.pl> (http://www.avet.com.pl)
Dokument ten zawiera nieoficjalne polskie tłumaczenie oryginalnej
dokumentacji Nmapa[1] w wersji 2991. Dołożyłem wszelkich starań, aby
było ono jak najbardziej zbliżone do oryginału, a przy tym fachowe i
zrozumiałe. Nie jest przy tym gwarantowane, że jest ono tak samo
dokładne i aktualne jak oficjalna wersja angielska. Dokument ten może
być modyfikowany i rozpowszechniany na zasadach Creative Commons
Attribution License[2]. Polska wersja tego dokumentu jest dostępna w
formatach HTML[3], NROFF[4] i XML[5]. Wszelkie uwagi dotyczące
tłumaczenia proszę kierować bezpośrednio do mnie.
SKRÓCONA LISTA OPCJI
Skrócona lista opcji jest wyświetlana przy uruchomieniu Nmapa bez
dodatkowych parametrów, a jej najnowsza wersja jest zawsze dostępna pod
adresem https://nmap.org/data/nmap.usage.txt. Skrócona lista pozwala
łatwiej zapamiętać najpopularniejsze opcje, ale nie zastąpi wgłębienia
sie w resztę tej dokumentacji. Wiele z pozostałych opcji nie jest nawet
zawartych na liście skróconej.
Użycie: nmap [Typ(y) skanowania] [Opcje] {specyfikacja celu}
SPECYFIKACJA CELU:
Można podać nazwy hostów, adresy IP, sieci, itp.
Przykłady: scanme.nmap.org, microsoft.com/24, 192.168.0.1; 10.0.0-255.1-254
-iL <plik_wejściowy>: Odczytanie listy hostów/sieci z pliku
-iR <ilość hostów>: Wybranie losowych adresów
--exclude <host1[,host2][,host3],...>: Wyłączenie hostów/sieci
--excludefile <plik_wyłączeń>: Wyłączenie listy hostów/sieci z pliku
WYKRYWANIE HOSTÓW:
-sL: Lista skanowania - tylko wyświetla listę hostów do skanowania
-sP: Skanowanie Ping - tylko wykrywanie dostępności hostów
-P0: Traktuj wszystkie hosty jako dostępne - pomijanie wykrywania
-PS/PA/PU [lista_portów]: Wykrywanie TCP SYN/ACK lub UDP na wybranych portach
-PE/PP/PM: Zykrywanie za pomocą ICMP echo, timestamp, zapytania o maskę sieci
-n/-R: Nie używaj zapytań DNS/Zawsze odpytuj DNS [domyślnie: czasami]
--dns-servers <serv1[,serv2],...>: Używaj określonych serwerów DNS
--system-dns: Używaj systemowych ustawień DNS
TECHNIKI SKANOWANIA:
-sS/sT/sA/sW/sM: Skanowania TCP SYN/Connect()/ACK/Window/Maimon
-sN/sF/sX: Skanowania TCP Null, FIN i Xmas
--scanflags <flagi>: Ręczne narzucanie flag TCP
-sI <host zombie[:port]>: Idlescan
-sO: Skanowanie protokołów IP
-b <host pośredni ftp>: Skanowanie FTP bounce
SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA:
-p <zakres portów>: Skanuj tylko podane porty
Przykład: -p22; -p1-65535; -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080
-F: Szybkie skanowanie - tylko porty zawarte w pliku nmap-services
-r: Skanuj porty kolejno - wyłączenie losowania kolejności
DETEKCJA USŁUG/WERSJI:
-sV: Wykrywaj wersję usługi na otwartych portach
--version-intensity <poziom>: Od 0 (tylko niektóre) do 9 (Używaj wszystkich testów)
--version-light: Limituj do najpopularniejszych testów (poziom 2)
--version-all: Używaj wszystkich testów (poziom 9)
--version-trace: Pokazuj dokładne informacje podczas skanowania (do usuwania błędów)
DETEKCJA OS:
-O: Włączenie wykrywania systemu operacyjnego
--osscan-limit: Limitowanie wykrywania OS do obiecujących hostów
--osscan-guess: Zgaduj wersję OS bardziej agresywnie
WYDAJNOŚĆ I ZALEŻNOŚCI CZASOWE:
-T[0-5]: Ustaw szablon (wyższy jest szybszy)
--min-hostgroup/max-hostgroup <rozmiar>: Rozmiary grup do równoległego skanowania
--min-parallelism/max-parallelism <ilość_prób>: Zrównoleglenie testów
--min-rtt-timeout/max-rtt-timeout/initial-rtt-timeout <msec>: Specyfikuje czas testów
--max-retries <ilość>: Ustala ilość możliwych powtórzeń testu
--host-timeout <msec>: Pomijaj po zadanym czasie
--scan-delay/--max-scan-delay <msec>: Ustalenie opóźnienia pomiędzy testami
OPCJE FIREWALL/IDS:
-f; --mtu <wartość>: fragmentacja pakietów (opcjonalnie z podanym MTU)
-D <decoy1,decoy2[,ME],...>: Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów
-S <Adres_IP>: Podmieniaj adres nadawcy
-e <interfejs>: Używaj podanego interfejsu
-g/--source-port <portnum>: Używaj podanego portu źródłowego
--data-length <num>: Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów
--ttl <wartość>: Ustaw czas życia pakietów
--spoof-mac <adres mac/prefix/producent>: Podmieniaj adres MAC
--badsum: Wysyłaj pakiety z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP
WYJŚCIE:
-oN/-oX/-oS/-oG <plik>: Zapisz wyniki w podanym pliku normalnie, w XML, s|<rIpt kIddi3
i formacie grepowalnym
-oA <nazwabazowa>: Zapisz wyniki w trzech formatach jednocześnie
-v: Podwyższenie poziomu raportowania (podwójne użycie powiększa efekt)
-d[poziom]: Ustaw lub podwyższ poziom debugowania (do najwyższego 9)
--packet-trace: Pokazuj wszystkie wysyłane i odbierane pakiety
--iflist: Wyświetl listę interfejsów i routingu (do wykrywania błędów)
--append-output: Dołącz nowe wyniki do już istniejących w pliku
--resume <nazwapliku>: Wznów przerwane skanowanie
--stylesheet <ścieżka/URL>: plik styli XSL do konwersji wyników w XML do formatu HTML
--webxml: Domyślny styl z Insecure.Org
--no-stylesheet: Wyłączenie dodawania styli do plików z wynikami XML
RÓŻNE:
-6: Włączenie skanowania IPv6
-A: Włączenie detekcji OS i wersji usług
--datadir <katalog>: Podanie katalogu z plikami danych Nmapa
--send-eth/--send-ip: Wysyłaj za pomocą ramek ethernet lub pakietów IP
--privileged: Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia
-V: Wyświetl numer wersji Nmapa
-h: Wyświetl stronę pomocy
PRZYKŁADY:
nmap -v -A scanme.nmap.org
nmap -v -sP 192.168.0.0/16 10.0.0.0/8
nmap -v -iR 10000 -P0 -p 80
SPECYFIKACJA CELU
Wszystko co nie jest opcją Nmapa w parametrach wywołania (lub jej
argumentem) jest traktowane jako specyfikacja celu skanowania.
Najprostszym przypadkiem jest sam adres do przeskanowania.
Czasami chcesz przeskanować całą sieć, dlatego Nmap obsługuje format
CDIR. Możesz dołączyć do adresu /ilośćbitów i nmap przeskanuje każdy
adres, który zawiera się w podanym zakresie. Na przykład,
192.168.10.0/24 przeskanuje 256 adresów pomiędzy 192.168.10.0
(binarnie: 11000000 10101000 00001010 00000000) i 192.168.10.255
(binarnie: 11000000 10101000 00001010 11111111) włącznie. Podanie
192.168.10.40/24 spowoduje dokładnie takie samo zachowanie. Załóżmy, że
host scanme.nmap.org ma adres 205.217.153.62, podanie
scanme.nmap.org/16 spowoduje przeskanowanie 65,536 adresów IP pomiędzy
205.217.0.0 i 205.217.255.255. Najmniejszą dopuszczalna wartość to /1,
co stanowi połowę Internetu. Największa wartość to 32, która oznacza
skanowanie pojedynczego adresu IP.
Notacja CIDR jest krótka i zwięzła, jednak nie zawsze wystarczająco
elastyczna. Na przykład, chcesz przeskanować 192.168.0.0/16 z
pominięciem wszystkich adresów kończących się .0 i .255, ponieważ są
one najczęściej adresami typu broadcast. Nmap obsługuje to poprzez
podawanie zakresów adresów za pomocą oktetów. Zamiast podawać normalny
adres IP, możesz podać listę adresów lub zakresów oddzieloną
przecinkami. Na przykład 192.168.0-255.1-254 pominie wszystkie adresy
kończące się .0 lub .255. Zakresy nie są limitowane do końcowych
oktetów: podanie 0-255.0-255.13.37 pozwoli na przeskanowanie wszystkich
adresów kończących się 13.37. Tego typu skanowania mogą być przydatne
podczas przeprowadzania badań Internetu.
Adresy IPv6 mogą być podawane jedynie w pełnej formie IPv6 lub nazwy
hosta. Zapis z wykorzystaniem CIDR i zakresów nie jest obsługiwany przy
IPV6, jednak rzadko byłoby to przydatne.
Nmap akceptuje podawanie wielu hostów w linii poleceń i nie muszą one
być tego samego typu. Komenda nmap scanme.nmap.org 192.168.0.0/8
10.0.0,1,3-7.0-255 zrobi to co powinna.
Zwykle adresy są podawane w linii poleceń, jednak poniższe opcje
pozwalają na alternatywną specyfikację celu:
-iL <plik_wejściowy> (Odczytanie z pliku)
odczytuje specyfikację celu z pliku plik-wejściowy. Podawanie
długiej listy adresów z linii poleceń jest dosyć niewygodne. Na
przykład Twój serwer DHCP może posiadać listę 10,000 aktualnie
dzierżawionych adresów, które chcesz przeskanować. Możliwe również,
że chcesz przeskanować wszystkie adresy IP z wykluczeniem aktualnie
dzierżawionych aby uzyskać listę nielegalnie przypisanych adresów
statycznych. Po prostu wygeneruj listę adresów i podaj ją Nmapowi
jako argument do parametru -iL. Poszczególne definicje mogą być
zgodne z dowolnym formatem akceptowanym przez Nmapa w linii poleceń
(adres IP, nazwa, CIDR, IPv6 lub zakres). Każdy wpis musi być
oddzielony od następnego za pomocą jednej (lub wiecej) spacji,
znaków tabulacji lub znaków nowej linii. Możesz również podać znak
(-) zamiast nazwy pliku jeśli chesz aby Nmap pobrał adresy ze
standardowego wejścia zamiast z pliku.
-iR <ilość hostów> (Wybierz losowe cele)
Do przeprowadzania badań Internetu, możesz używać wyboru losowych
adresów. Argument ilość hostów informuje Nmapa ile losowych adresów
ma wygenerować. Adresy prywatne, typu multicast lub
niewykorzystywane są automatycznie pomijane przy generowaniu.
Argument 0 pozwala na przeprowadzanie skanowania bez końca.
Pamiętaj, że niektórzy administratorzy nie lubią skanowania ich
sieci i może się im to nie spodobać. Używaj tej opcji na własne
ryzyko! Jeśli poczujesz się naprawdę znudzony w deszczowe
popołudnie, wyprubuj komendę nmap -sS -PS80 -iR 0 -p 80 do wykrycia
losowych serwerów WWW do przeglądania udostępnianych przez nie
stron.
--exclude <host1[,host2][,host3],...> (Wyłączenie hostów/sieci)
Podana lista celów do wyłączenia z zakresu skanowania, jeśli
wchodzą w zakres aktualnego skanowania. Lista musi być podana
zgodnie ze standardowym formatem akceptowanycm przez Nmapa, więc
może zawierać nazwy, adresy w formacie CDIR, zakresy, itp. Opcja ta
jest przydatna, jeśli sieć którą chcesz przeskanować zawiera
systemy nietykalne lub krytyczne, o których wiadomo, że nie
tolerują dobrze skanowania lub też sieci administrowane przez
innych ludzi.
--excludefile <plik_wyłączeń> (Lista wyłączeń z pliku)
Opcja ta oferuje taką samą funkcjonalność jak --exclude z tą
rożnicą, że wykluczone cele (oddzielone spacjami, znakami tabulacji
lub nowej linii) są pobierane z pliku plik_wyłączeń, a nie z linii
poleceń.
WYKRYWANIE HOSTÓW
Jednym z pierwszych kroków rekonesansu sieciowego jest redukcja
(czasami ogromnych) zakresów adresów IP do listy aktywnych lub
interesujących hostów. Skanowanie każdego portu na każdym adresie IP
jest wolne i przeważnie niepotrzebne. Oczywiście to co czyni host
interesującym głównie zależy od celu skanowania. Administratorzy sieci
mogą być zainteresowani hostami udostępniającymi określoną usługę
podczas gdy audytorzy bezpieczeństwa mogą chcieć przyjrzeć się każdemu
urządzeniu posiadającemu adres IP. Administratorowi może wystarczać
wykorzystanie pinga ICMP do zlokalizowania hostów w jego wewnętrznej
sieci, podczas gdy audytor przeprowadzający zewnętrzne testy
penetracyjne może wykorzystywać dziesiątki różnych testów do ominięcia
reguł filtrowania systemu zaporowego.
Ponieważ niezbędne są różne metody wykrywania hostów, Nmap oferuje
szeroki wachlarz opcji pozwalających na wybieranie wykorzystywanych
technik. Wykrywanie hostów często jest zwane skanowaniem Ping, jednak
wykracza daleko poza proste wysyłanie zapytania ICMP echo request
znanego z programu ping. Użytkownik może pominąć etap wykrywania
poprzez wykorzystanie opcji skanowania listy (-sL), poprzez wyłączenie
pingowania (-P0) lub wykorzystania różnych kombinacji wieloportowego
badania za pomocą testów TCP SYN/ACK, UDP, i ICMP. Celem tych testów
jest uzyskanie informacji o adresach IP, które są aktualnie dostępne
(są wykorzystywane przez urządzenie sieciowe lub komputer). W przypadku
wielu sieci tylko mały procent wykorzystywanych adresów IP jest
równocześnie aktywnych. Jest to szczególnie powszechne w sieciach
prywatnych zgodnych z adresacją RFC1918, takich jak 10.0.0.0/8. Ta sieć
zawiera 16 milionów adresów IP, ale widziałem nie raz firmy
wykorzystujące niecały tysiąc z nich. Opcja wykrywania hostów pozwala
na szybkie wykrycie rzeczywiście wykorzystywanych adresów IP z całej
dostępnej puli.
Jeśli nie podano opcji wybierającej metodę wykrywania hostów, Nmap
wysyła pakiety TCP ACK na port 80 i zapytanie ICMP Echo Request query
do każdego badanego adresu. Wyjątkiem od tej reguły jest skanowanie ARP
przeprowadzane dla aktualnego segmentu sieci ethernet. W przypadku
uruchamiania przez nie uprzywilejowanych użytkowników systemów UNIX,
wysyłany jest pakiet SYN zamiast ACK z wykorzystaniem wywołania
systemowego connect(). Ustawienia domyślne są tożsame z opcjami -PA
-PE. Takie wykrywanie hostów jest najczęściej wystarczające podczas
skanowania sieci lokalnej, jednak podczas audytów bezpieczeństwa
zalecane jest wykorzystywanie bardziej zaawansowanych opcji.
Opcje -P* (które wybierają sposób pingowania) mogą być łączone. Możesz
poprawic dokładność wykrywania hostów za systemem zaporowym poprzez
stosowanie wielu różnych portów/flag TCP i typów ICMP. Zwracam uwagę,
że wykrywanie hostów ARP (-PR) jest z założenia włączane podczas testów
sieci lokalnej w ramach tego samego segmentu, nawet jeśli podasz inne
opcje -P*, ponieważ praktycznie zawsze tak jest szybciej i efektywniej.
Opcje kontroli wykrywania hostów.
-sL (Lista skanowania)
Lista skanowania jest okrojoną funkcją wykrywania hostów, która po
prostu wyświetla wszystkie adresy z podanych zakresów skanowania i
nie wysyła żadnych pakietów do nich. Domyślnie Nmap wykonuje
odwrotne zapytania DNS o badane adresy aby poznać ich nazwy. Często
niespodzianką jest jak dużo informacji mogą udzielić już same nazwy
hostów. Na przykład fw.chi.playboy.com jest systemem zaporowym w
biurze Playboy Enterprises w Chicago. Na końcu Nmap podaje także
całkowitą liczbę adresów IP. Lista skanowania jest dobrym sposobem
na sprawdzenie i uzyskanie pewności, że prawidłowo podano zakres
skanowania. Jeśli nie rozpoznajesz nazw domen na uzyskanej liście,
warto sprawdzić podany zakres, co pozwala unikąć niepotrzebnego
skanowania sieci nieznanej firmy.
Ideą tej opcji jest wyświetlanie prostej listy adresów, z tego
powodu bardziej zaawansowana funkcjonalność taka jak skanowanie
portów, wykrywanie systemu operacyjnego czy pingowanie nie może być
łączone z tą metodą. Jeśli chcesz wyłączyć pingowanie podczas
skanowania, poczytaj na ten temat w opisie opcji -P0.
-sP (Skanowanie Ping)
Ta opcja nakazuje Nmapowi przeprowadzać tylko skanowanie typu Ping
(wykrywanie hostów), a wynikiem jej działania jest lista aktywnych
hostów. Dodatkowe testy (takie jak skanowanie portów lub wykrywanie
systemu operacyjnego) nie są przeprowadzane. Metoda ta idzie krok
dalej niż lista skanowania i może być wykorzystywana w podobnym
celu. Pozwala na przeprowadzenie delikatnego rekonesansu bez
zwracania zbytniej uwagi. Posiadanie wiedzy na temat ilości
aktywnych hostów jest bardziej wartościowe dla atakujących niż sama
lista adresów zawierająca adres IP i nazwę hosta.
Również administratorzy systemów często korzystają z tej opcji.
Pozwala ona na łatwe i szybkie określenie liczby hostów w sieci lub
monitorowanie dostępności serwerów. Opcja ta często jest nazywna
Ping Sweep i daje bardziej wiarygodne wyniki niż pingowanie adresu
broadcast, ponieważ niektóre adresy mogą na niego nie odpowiedzieć.
Domyślnie opcja -sP wysyła pakiety ICMP echo request i pakiety TCP
na port 80. W przypadku wykonywania z konta nie uprzywilejowanego
użytkownika wysyłane są pakiety SYN (z wykorzystaniem funkcji
systemowej connect()) na port 80 badanego hosta. Jeśli
uprzywilejowany użytkownik próbuje przeskanować adresy w lokalnej
sieci ethernet, wykorzystywane są zapytania ARP (-PR), chyba że
dodano opcję --send-ip. Dla większej wygody opcja -sP może być
łączona w dowolny sposób z innymi metodami wykrywania hostów (opcje
-P*, nie dotyczy -P0). Jeśli wybrano któryś z typów testów i numer
portu, nie są wykorzystywne domyślne ustawienia (ACK i echo
request). Wykorzystywanie tych opcji jest szczególnie zalecane,
jeśli pomiędzy badanym systemem, a hostem na którym jest
uruchomiony Nmap jest system zaporowy, inaczej niektóre (lub
wszystkie) hosty nie zostaną wykryte.
-P0 (Bez pinga)
Ta opcja wyłącza całkowicie wykrywanie hostów. Normalnie Nmap
próbuje wykryć aktywne adresy przed rozpoczęciem właściwego
skanowania. Domyślnie Nmap przeprowadza tylko testy takie jak
skanowanie portów, wykrywanie wersji i systemu operacyjnego tylko
dla hostów, które zostały wcześniej wykryte jako aktywne.
Wyłączenie wykrywania hostów za pomocą opcji -P0 powoduje, że Nmap
próbuje wykonać wszystkie żadane typy skanowania na każdym podanym
adresie IP. Jeśli więc jako cel w linii pleceń podano klasę B
(/16), wszystkie 65,536 adresów zostanie przeskanowane. Drugi znak
w opcji -P0 jest zerem, a nie literą O. Wykrywanie hostów jest
pomijane jak przy wyświetlaniu listy skanowania, jednak zamiast
zatrzymać się i wyświetlić listę, Nmap kontynuuje i przeprowadza
założone testy na każym adresie IP, tak jak by był wykryty jako
aktywny.
-PS [listaportów] (TCP SYN Ping)
Opcja ta powoduje wysyłanie pustych pakietów TCP z ustawioną flagą
SYN. Domyślnie port docelowy to 80 (konfigurowalne przed kompilacją
za pomocą stałej DEFAULT_TCP_PROBE_PORT w pliku nmap.h), ale inny
port może być podany jako parametr. Możliwe jest również podanie
listy portów, odzielonych przecinkami (np.
-PS22,23,25,80,113,1050,35000), co spowoduje przeprowadzenie testów
na wszystkich podanych portach równolegle.
Ustawiona flaga SYN sugeruje badanemu systemowi, że próbujesz
nawiązać z nim połączenie. Normalnie zdalny port będzie zamknięty i
zostanie wysłany z powrotem pakiet z flagą RST (reset). Jeśli port
będzie otwarty, host będzie próbował wykonać drugi krok z
trójstopniowego procesu nawiązywania połączenia odpowiadając za
pomocą pakietu TCP SYN/ACK. Nmap zamiast wysłać pakiet ACK, który
by pomyślnie zakończył nawiązywanie połączenia, w tym momencie
przerwie połączenie wysyłając pakiet RST. Pakiet RST jest wysyłany
przez kernel systemu na którym pracuje Nmap automatycznie, w
odpowiedzi na niespodziwany pakiet SYN/ACK, a nie przez samego
Nmapa.
Nmap nie zwraca uwagi czy port jest otwarty czy zamknięty. W
zależności od uzyskanej omówionej wcześniej odpowiedzi (RST lub
SYN/ACK) host jest uznawany za dostępny.
W systemach UNIX, tylko użytkownik uprzywilejowany - root - może
wysyłać niskopoziomowe pakiety raw TCP. W przypadku użytkowników
nie posiadających odpowiednich uprawnień wykorzystywane jest
obejście w postaci wykorzystania funkcji systemowej connect() do
wykonania połączeń ze wskazanymi portami. Jeśli connect() zwróci
poprawność wykonania operacji lub błąd odmowy połączenia
ECONNREFUSED, stos TCP musiał otrzymać pakiet z flagami SYN/ACK lub
RST i host jest uznawany za dostępny. Jeśli próba nawiązania
połączenia została przerwana po przekroczeniu maksymalnego czasu
oczekiwania, host jest oznaczany jako niedostępny. To obejście jest
również wykorzystywane dla protokołu IPv6, ponieważ wysyłanie
niskopoziomowych pakietów raw TCP nie jest jeszcze dostępne w
Nmapie.
-PA [lista portów] (TCP ACK Ping)
Metoda TCP ACK ping jest dosyć podobna do powyżej opisanego SYN
ping. Różnica, jak łatwo zgadnąć, polega na wykorzystaniu flagi ACK
zamiast SYN. Flaga ACK jest wykorzystywana do potwierdzania
otrzymania danych za pomocą utworzonego wcześniej połączenia TCP,
jednak w tym wypadku połączenie takie nie istnieje. Z tego powodu
badany system powinien zawsze odpowiedzieć pakietem z flagą RST,
świadczącą o nie isnieniu takiego połączenia.
Opcja -PA, tak jak SYN, używa portu numer 80 i również może
przyjmować listę portów jako argument (w takim samym formacie).
Jeśli program został uruchomiony przez nie uprzywilejowanego
użytkownika lub badany jest adres IPv6, wykorzystywane jest opisane
wcześniej obejście za pomocą connect(). Obejście to nie jest
idealne, ponieważ funkcja connect() wysyła pakiet SYN zamiast
oczekiwanego ACK.
Powodem udostępniania zarówno metody SYN jak i ACK jest zwiększenie
szansy na ominięcie systemu zaporowego. Wielu administratorów
konfiguruje routery i proste systemy zaporowe tak, żeby blokowały
przychodzące pakiety SYN, poza przychodzącymi do publicznych
serwerów takich jak WWW czy pocztowych. Zabezpiecza to przed
przychodzeniem innych połączeń przy jednoczesnym nie zakłucaniu
pozostałej transmisji wychodzącej do Internetu. Takie bezstanowe
(non-stateful) rozwiązanie zajmuje mało zasobów systemu
zaporowego/routera i jest szeroko wspierane przez filtry sprzętowe
i programowe. Linuxowy firewall Netfilter/iptables dla wygody
posiada opcję --syn, która implementuje takie właśnie bezstanowe
filtrowanie. W przypadku takiego systemu zaporowego testy
wykorzystujące metodę SYN ping (-PS) zostaną prawdopodobnie
zablokowane w przypadku zamkniętych portów. W tym przypadku metoda
ACK pozwoli na obejście tych zabezpieczeń.
Innym popularnym typem jest firewall wykorzystujący stany
(stateful) do blokowania niechcianych pakietów. Taka funkcjonalność
jest najczęściej spotykana w wysokiej klasy systemach zaporowych,
które stają się z roku na rok coraz popularniejsze. Linuxowy
Netfilter/iptables posiada opcję --state, która kategoryzuje
pakiety na podstawie stanu połączenia. Metoda SYN prawdopodobnie
będzie działała poprawnie dla tego typu systemów, ale już pakiet z
ACK zostanie rozpoznany jako nieprawidłowy i zostanie zablokowany.
Rozwiązaniem tego problemu jest wykorzystywanie jednocześnie obu
metod SYN i ACK poprzez podanie parametrów -PS i -PA.
-PU [listaportów] (UDP Ping)
Kolejną metodą wykrywania hostów jest UDP ping, który wysyła puste
(o ile nie wykorzystano opcji --data-length) pakiety UDP na
wskazane porty. Lista portów jest podawana w takim samym formacie
jak dla wcześniej opisanych opcji -PS i -PA. Jeśli nie podano
numerów portów, domyślnie używany jest port 32338. Port ten może
być zmieniony przed kompilacją poprzez zmianę stałej
DEFAULT_UDP_PROBE_PORT w pliku nmap.h. Wybór tak mało popularnego
portu został podyktowany chęcią uniknięcia wysyłania pakietów do
otwartych portów, co w przypadku tego testu nie przyniosło by
oczekiwanego efektu.
W przypakdu kiedy port jest zamknięty na badaniej maszynie, w
odpowiedzi na pakiet UDP powinien zostać odesłany pakiet ICMP port
unreachable oznaczający brak możliwości komunikacji z wybranym
portem. Po otrzymaniu takiej odpowiedzi Nmap oznacza host jako
dostępny. Inne typy odpowiedzi ICMP, takie jak host/sieć
niedostępna czy przekroczony czas życia TTL oznaczają, że badany
host nie jest dostępny, podobnie interpretowany jest brak
odpowiedzi. Jeśli badany port jest otwarty, większość typowych
usług zignoruje pusty pakiet i nie zostanie wysłana żadna
informacja zwrotna. Właśnie dla tego domyślnie testowanym portem
jest 31338, który jest bardzo rzadko wykorzystywany. Wiele usług,
takich jak chargen, odpowie na pusty pakiet co spowoduje, że Nmap
uzna host za dostępny.
Główną zaletą tego typu skanowania jest fakt, że omija systemy
zaporowe i filtry skupiające sie tylko na TCP. Przykładowo, miałem
kiedyś szerokopasmowy router bezprzewodowy Linksys BEFW11S4.
Zewnętrzny interfejs tego urządzenia filtrował domyślnie wszystkie
porty TCP, za to testy UDP zwracały odpowiedzi ICMP port
unreachable, co ujawnia istnienie urządzenia.
-PE; -PP; -PM (Typy ICMP Ping)
Dodatkowo poza opisanymi wcześniej metodami wykrywania hostów TCP i
UDP, Nmap może wysyłać standardowe pakiety ICMP znane z typowego
programu ping. Nmap wysyła pakiety ICMP typu 8 (echo request) do
badanego hosta i oczekuje typu 0 (echo reply) w odpowiedzi.
Niestety wiele hostów i systemów zaporowych blokuje tego typu
pakiety, zamiast odpowiadać prawidłowo i zgodnie z RFC 1122[6]. Z
tego powodu skanowania nieznanych hostów w internecie za pomocą tej
metody przeważnie nie są wiarygodne. Jednakże administratorzy
systemów monitorujący wewnętrzne sieci mogą z powodzeniem
efektywnie wykorzystywać tą metodę. Takie wykorzystanie zapytań
ICMP echo request jest możliwe za pomocą opcji -PE.
Zapytanie echo request jest standardowym zapytaniem ICMP ping,
jednak Nmap nie poprzestaje na tym. Standard ICMP (RFC 792[7])
opisuje także zapytania timestamp request, information request, i
address mask request o kodach odpowiednio 13, 15 i 17. Podczas
kiedy założonym efektem działania tych zapytań jest uzyskanie
informacji typu maska sieci czy aktualny czas, mogą być one
wykorzystane do wykrywania aktywności hostów. System który
odpowiada, jest uznawany za aktywny. Nmap nie obsługuje zapytań
information request, jako że nie są one często spotykane. RFC 1122
zaleca, że „host NIE POWINIEN obsługiwać tych zapytań”. Zapytania
timestamp i address mask mogą być wysyłane z wykorzystaniem opcji
odpowiednio -PP i -PM. Odpowiedzi timestamp reply (ICMP kod 14) lub
address mask reply (kod 18) ujawniają aktywność hosta. Te dwa
zapytania mogą być pomocne, kiedy administrator specyficznie
blokuje zapytania echo request zapominając przy tym blokować inne
typy ICMP, które mogą być wykorzystane w tym samym celu.
-PR (ARP Ping)
Jednym z najczęściej spotykanych scenariuszy wykorzystania Nmapa
jest skanowanie sieci lokalnej ethernet. W większości sieci LAN, w
szczególności wykorzystujących adresację prywatną zalecaną przez
RFC1918, większość adresów IP nie jest wykorzystywana. Kiedy Nmap
próbuje wysłać pakiet raw IP taki jak ICMP echo request, by
poprawnie zaadresować ramkę ethernet system operacyjny musi
określić (ARP) docelowy adres sprzętowy korespondujący z docelowym
adresem IP. Takie zachowanie jest często powolne i problematyczne,
ponieważ systemy operacyjne nie zostały napisane z uwzględnieniem
potrzeby wysyłania milionów zapytań ARP o niedostępne hosty w
krótkim czasie.
Skanowanie ARP wykorzystuje zoptymalizowany algorytm Nmapa do
wysyłania zapytań ARP. Po otrzymaniu odpowiedzi Nmap nie musi się
nawet martwić o oparte na IP pakiety ping, ponieważ już wie, że
host jest aktywny. Takie zachowanie pozwala na dużo szybsze i
bardziej wiarygodne skanowanie. Z tego powodu zachowanie takie jest
domyślne podczas skanowania sieci, którą Nmap wykryje jako sieć
lokalną należącą do tego samego segmentu. Nawet jeśli zostaną
podane inne typy skanowania ping (takie jak -PE lub -PS), Nmap
używa ARP zamiast nich do wykrywaia hostów w lokalnej sieci
ethernet. Jeśli nie chcesz używać ARP do skanowania, dodaj opcję
--send-ip.
-n (Wyłącz zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi nigdy nie używać zapytań odrotnych do serwerów DNS
o nazwy przypisane do adresów IP. Jako że zapytania DNS są
najczęściej długo trwają, opcja ta przyspiesza pracę.
-R (Wymuś zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi zawsze wykonywać odwrotne zapytania do serwera DNS
o nazwy dla skanowanych adresów IP. Domyślnie zapytania są
wykonywane tylko dla aktywnych hostów.
--system-dns (Używaj systemowego DNS)
Domyślnie Nmap określa nazwy dla adresów IP poprzez wysyłanie
zapytań bezpośrednio do serwerów DNS skonfigurowanych w systemie, o
ile są dostępne. Wiele zapytań (często dziesiątki) jest
wykonywanych równolegle dla uzyskania wiekszej szybkości. Dodanie
tej opcji wymusza wykorzystywanie rozwiązywania nazw za
pośrednictwem systemu operacyjnego (każdorazowo o pojedyncze IP za
pomocą funkcji getnameinfo()). Ta opcja jest wolniejsza i jest
użyteczna tylko w sporadycznych przypadkach, chyba że w Nmapie jest
błąd w kodzie DNS - prosze się z nami skontaktować w tym przypadku.
W przypadku skanowania sieci IPv6, rozwiązywanie nazw jest zawsze
wykonywane z wykorzystaniem systemu operacyjnego.
--dns-servers <server1[,server2],...> (Serwery do wykonywania zapytań
DNS)
Domyślnie Nmap próbuje odczytać serwery DNS wpisane do pliku
resolv.conf (UNIX) lub rejestru (Win32). Alternatywnie, możesz użyć
tej opcji do podania własnych serwerów. Opcja ta nie jest
uwzględniana, jeśli użyto również opcji --system-dns lub skanowane
są adresy IPv6. Używanie wielu serwerów DNS jest często dużo
szybsze, niż tylko jednego.
PODSTAWY SKANOWANIA PORTÓW
Przez lata funkcjonalność Nmapa była sukcesywnie powiększana, z
początku był tylko efektywnym skanerem portów i to nadal pozostaje jego
główną funkcją. Prosta komenda nmap target skanuje ponad 1660 portów
TCP na wybranym celu skanowania. Podczas kiedy większość skanerów
tradycyjnie zalicza wszystkie porty do kategorii otwarty lub zamknięty,
Nmap jest dużo dokładniejszy. Rozróżnia sześć możliwych stanów każdego
portu: otwarty, zamknięty, filtrowany, niefiltrowany,
otwarty|filtrowany, or zamknięty|filtrowany.
Te stany nie są rzeczywistymi stanami portów, opisują jak Nmap je
widzi. Na przykład, skanowanie Nmapa z wnętrza sieci pokazuje port
135/TCP jako otwarty, podczas kiedy skanowanie przez Internet może
określić stan portu jako filtrowany.
Sześć stanów portów Nmapa
otwarty
Aplikacja aktywnie akceptuje na tym porcie połączenia TCP lub
pakiety UDP. Znalezienie takich portów jest głównym celem
skanowania. Osoby obeznane z bezpieczeństwem wiedzą, że każdy
otwarty port to potencjalny cel ataku. Atakujący i wykonujący testy
penetracyjne chcą wykorzystać luki w oprogramowaniu poprzez otwarte
porty, podczas gdy administratorzy starają się zamykać lub chronić
je za pomocą systemów zaporowych przed niepożądanymi użytkownikami.
Otwarte porty są także interesujące przy skanowaniach nie
związanych z oceną bezpieczeństwa, ponieważ pokazują usługi
dostępne w sieci.
zamknięty
Zamknięty port jest dostępny (odbiera i odpowiada na pakiety
Nmapa), ale nie ma żadnej aplikacji, która by obsłużyła połaczenie.
Porty te mogą być pomocne przy sprawdzaniu czy host jest aktywny
(wykrywanie hostów lub skanowanie Ping) oraz przy wykrywaniu
systemu operacyjnego. Ponieważ są dostępne zamknięte porty, warto
skanować dalej w poszukiwaniu otwartych. Administratorzy mogą
chcieć blokować takie porty za pomocą systemów zaporowych, wtedy
ich stan zostanie określony jako filtrowany, opisany dalej.
filtrowany
Nmap nie może określić czy port jest otwarty z powodu filtrowania
komunikacji. Filtrowanie może być przeprowadzane na dedykowanym
urządzeniu, za pomocą reguł routera lub programowego firewalla na
hoście. Takie porty są frustrujące dla atakujących, ponieważ
dostarczają znikomych ilości informacji. Porty czasami odpowiadają
komunikatami ICMP takim jak typ 3 kod 13 (destination unreachable:
communication administratively prohibited), ale filtry blokują
wysyłanie takiego komunikatu bez wysyłania typowej odpowiedzi.
Takie zachowanie zmusza Nmapa do kilkukrotnego powtarzania pakietów
na wypadek ich zaginięcia na przykład na skutek przeciążenia sieci,
co spowalnia skanowanie w sposób drastyczny.
niefiltrowany
Stan niefiltrowane oznacza że port jest dostępny, ale Nmap nie jest
w stanie ustalić czy port jest otwarty czy zamknięty. Tylko
skanowanie ACK, które jest używane do mapowania reguł firewalla,
może przypisać portom taki stan. Skanowanie niefiltrowanych portów
za pomocą innych typów skanowania takich jak Window, SYN czy FIN
może pomóc określić czy port jest otwarty czy zamknięty.
otwarty|filtrowany
Nmap podaje taki stan w przypadku portów, dla których nie jest w
stanie określić czy port jest otwarty, czy filtrowany. Taki
zachowanie występuje podczas typów skanowania, przy których porty
nie dają odpowiedzi. Brak odpowiedzi może również oznaczać, że
filtr pakietów zablokował połączenie lub wysyłaną odpowiedź. Z tego
powodu Nmap nie ma pewności czy port jest otwarty, czy filtrowany.
W ten sposób klasyfikują porty skanowania UDP, FIN, Null, Xmas i
skanowanie protokołów.
zamknięty|filtrowany
Ten stan jest używany przez Nmapa do oznaczania portów, dla których
nie jest możliwe ustalenie czy port jest zamknięty czy filtrowany.
Taki stan może się pojawiać tylko podczas skanowania IPID Idle.
TECHNIKI SKANOWANIA PORTÓW
Jako początkujący mechanik samochodowy, mogłem godzinami męczyć się z
wykonaniem naprawy posiadanymi narzędziami (młotek, taśma izolacyjna,
klucz francuski itp.). Kiedy popadłem w depresję i w końcu
zaprowadziłem mojego gruchota do prawdziwego mechanika, pogrzebał w
przepastnej skrzyni z narzędziami i wyciągnął specjalne narzędzie,
którym wykonał naprawę błyskawicznie i bez kłopotów. Sztuka skanowania
polega dokładnie na tym samym. Eksperci znają dziesiątki typów
skanowania i wybierają jedną adekwatną (lub kombinację kilku) do danego
zadania. Z drugiej strony niedoświadczeni użytkownicy i script kiddies
próbują rozwiązać każdy problem za pomocą domyślnego skanowania SYN.
Nmap jest darmowy i dostępny dla wszyskich, w związku z tym jedyną
barierą jest odpowiednia wiedza. To oczywiście bije na głowę świat
motoryzacyjny, gdzie trzeba posiadać duże umiejętności, żeby domyślić
się, że potrzebne jest bardzo specyficzne narzędzie, ale wtedy potrzeba
jeszcze dużo pieniędzy na jego zakup.
Większość typów skanowania jest dostępna tylko dla uprzywilejowanych
użytkowników, ponieważ tylko oni mogą wysyłać pakiety raw. Takim
użytkownikiem w przypadku systemów UNIX jest root. Używanie konta
administratora w systemach Windows jest zalecane, jednak Nmap
przeważnie działa poprawnie z konta zwykłego użytkownika przy
zainstalowanej w systemie bibliotece WinPcap. Wymóg posiadania
uprawnień użytkownika root był poważnym ograniczeniem kiedy pojawił się
Nmap w 1997 roku, jako że użytkownicy posiadali dostęp głównie tylko do
współdzielonych kont. Świat się zmienił. Komputery są tańsze, coraz
więcej ludzi ma bezpośredni dostęp do Internetu i coraz powszechniejsze
stają się komputery z systemami UNIX (włączając Linuxa i MAC OS X).
Dostępna jest również Windowsowa wersja Nmapa, co powiększa możliwości
jego wykorzystywania. Z tych powodów coraz rzadziej zachodzi potrzeba
uruchamiania Nmapa z ograniczonych współdzielonych kont. Na szczęście
większe przywileje użytkowników przekładają się na większą elastyczność
i możliwości Nmapa.
Nmap stara się podawać jak najbardziej dokładne wyniki, jednak trzeba
mieć na uwadze fakt, że wyniki są oparte na pakietach zwracanych przez
badane systemy (lub firewalle je ochraniające). Dlatego też zwracane
informacje nie muszą być wiarygodne i mogą wprowadzać Nmapa w błąd.
Bardzo powszechne są hosty nie zachowujące się zgodnie z RFC w
odpowiedzi na zapytania Nmapa. Rozwiązaniem są skanowania FIN, Null czy
Xmas. Tego typu problemy zostały opisane oddzielnie w częściach
poświęconych poszczególnym typom skanowania.
Ta sekcja opisuje dziesiątki typów skanowania dostępnych w Nmapie.
Jednocześnie może być wykorzystywana tylko jedna metoda, za wyjątkiem
skanowania UDP (-sU), które może być łączone z dowolnymi typami
skanowania TCP. Dla łatwiejszego zapamiętania, opcje skanowania portów
posiadają nazwy w formie -sC, gdzie C jest przeważnie pierwszą dużą
literą angielskiej nazwy typu skanowania. Wyjątkiem jest przestarzała
opcja skanowania FTP bouce (-b). Domyślnie Nmap wykonuje skanowanie
SYN, które jest zastępowane connect(), jeśli użytkownik nie ma
odpowiednich uprawnień do wysyłania pakietów raw (co wymaga konta root
w systemach UNIX) lub w przypadku skanowania sieci IPv6. Z pośród
przedstawionych poniżej typów skanowania użytkownicy nie
uprzywilejowani mogą jedynie używać typów connect() i FTP bounce.
-sS (Skanowanie TCP SYN)
Skanowanie SYN jest domyślną i najpopularniejszą metodą skanowania.
Jest to spowodowane tym, że może być przeprowadzone szybko, możliwe
jest skanowanie tysięcy portów na sekundę w szybkich sieciach nie
chronionych systemami zaporowymi. Skanowanie SYN jest relatywnie
dyskretne i niewidoczne, ponieważ nigdy nie otwiera połączeń do
końca. Działa to dobrze w stosunku do wszystkich stosów zgodnych z
TCP, w przeciwieństwie do udziwnionych, dla których Nmap ma tryby
FIN/Null/Xmas, Maimon i Idle. SYN pozwala na przejrzyste i
wiarygodne rozróżnienie stanów portu pomiędzy otwartym, zamkniętym
i filtrowanym.
Technika ta jest często określana jako skanowanie z połowicznym
otwieraniem połączeń (ang. half-open), ponieważ nie otwiera pełnego
połączenia TCP. Wysyłany jest pakiet SYN, tak jak by miało być
otwarte prawdziwe połączenie i czeka na odpowiedź. SYN/ACK
oaznacza, że port oczekuje na połączenia (jest otwarty), a RST
(reset) identyfikuje port jako zamknięty. Jeśli odpowiedź nie
zostanie otrzymana pomimo kilku prób, port jest oznaczany jako
filtrowany. Port jest również oznaczany jako filtrowany w przypadku
otrzymania komunikatu błędu ICMP unreachable error (typ 3, kody 1,
2, 3, 9, 10 lub 13).
-sT (Skanowanie TCP connect())
Skanowanie TCP Connect() jest wybierane domyślne, jeśli SYN nie
jest dostęne. Ma to miejsce kiedy użytkownik nie posiada uprawnień
do wysyłania pakietów raw lub podczas skanowania sieci IPv6.
Zamiast wysyłać pakiety raw, jak to ma miejsce przy innych typach
skanowania, Nmap prosi system operacyjny o zestawienie połączenia z
badanym hostem za pomocą wywołania funkcji systemowej connect().
Jest to taki sam wysoki poziom wywołań systemowych, z jakich
korzystają przeglądarki internetowe, oprogramowanie Peer2Peer czy
inne programy korzystające z połączeń sieciowych. Jest to część
interfejsu programistycznego znanego jako Berkeley Sockets API.
Zamiast odczytywać odpowiedzi za pomocą odwołań niskopoziomowych
prosto z sieci, Nmap wykorzystuje ten sam wysokopoziomowy interfejs
do otrzymania informacji o stanie operacji dla każdej próby
połączenia oddzielnie.
Kiedy skanowanie SYN jest dostępne, przeważnie jest lepszym
wyborem. Nmap ma dużo mniejszą kontrolę nad wywołaniem
wysokopoziomowym connect() niż nad pakietami raw, co jest dużo
mniej efektywne. Wywołanie systemowe otwiera pełne połączenie w
przeciwieństwie do metody SYN korzystającej z połowicznego
połączenia. Nie tylko wymaga to więcej czasu i wymaga więcej
pakietów do uzyskania takich samych informacji, ale również
prawdopodobnie spowoduje zapisanie w logach badanego systemu próby
połączenia. Nowoczesne systemy detekcji intruzów IDS potrafia
wykrywać takie połączenia, ale większość systemów nie posiada
odpowiednich systemów alarmowych. Wiele usług w typowym systemie
UNIX zapisze uwagę do logu systemowego i czasami zagadkowy
komunikat błędu, kiedy Nmap połączy się i natychmiast zamknie
połączenie bez wysyłania jakichkolwiek danych. Naprawdę żałosne
usługi przestaną działać po otrzymaniu takiego pakietu, ale nie
jest to często spotykane. Administrator widzący w logach informacje
o wielu próbach nawiązania połączenia z jednego adresu powinien
wiedzieć, że jego system był skanowany za pomocą metody connect().
-sU (Skanowanie UDP)
Większość popularnych usług w sieci Internet wykorzystuje protokół
TCP, ale również usługi UDP[8] są często spotykane.
Najpopularniesze z nich to DNS, SNMP i DHCP (porty 53, 161/162 i
67/68). Ponieważ skanowanie UDP jest ogólnie wolniejsze i
trudniejsze niż TCP, wielu audytorów bezpieczeństwa ignoruje te
porty. Jest to pomyłka, jako że wiele usług UDP jest podatnych na
zdalne ataki i atakujący nie ignorują tego protokołu. Na szczęście
Nmap umożliwia inwentaryzację portów UDP.
Skanowanie UDP jest aktywowane za pomocą opcji -sU. Może być
łączone z innymi typami skanowania TCP, takimi jak SYN (-sS), dla
sprawdzenia obu protokołów w jednym przebiegu.
Skanowanie UDP polega na wysyłaniu pustych (bez danych) nagłówków
protokołu UDP do każdego portu docelowego. Jeśli w odpowiedzi
zostanie zwrócony komunikat ICMP port uchreachable (typ 3, kod 3),
port jest uznawany za zamknięty. Inne typy komunikatów ICMP
unreachable (typ 3, kody 1, 2, 9, 10 lub 13) oznaczają, że port
jest filtrowany. Czasami w odpowiedzi zwrócony zostanie pakiet UDP,
co oznacza, że porty jest otwarty. Jeśli pomimo powtarzania
transmisji nie zostanie uzyskana żadna odpowiedź, port zostaje
zaklasyfikowany jako otwarty|filtrowany. Oznacza to, że port może
być otwarty lub filtr pakietów blokuje do niego dostęp.
Wykorzystanie skanowania wersji usług (-sV) może pomóc w
odróżnieniu portów na prawdę otwartych od filtrowanych.
Największym wyzwaniem przy skanowaniu UDP jest przeprowadzenie go
odpowiednio szybko. Otwarte i filtrowane porty rzadko wysyłają
jakąkolwiek odpowiedź, zmuszając Nmapa do oczekiwania na odpowiedź
i ponawiania transmisji na wypadek zagubienia pakietów. Zamknięte
porty są często jeszcze większym problemem. Zwykle wysyłają pakiet
ICMP port unreachable, jednak w odróżnieniu od pakietów z flagą RST
znanych ze skanowania SYN czy connect, wiele hostów domyślnie
limituje szybkość wysyłania pakietów ICMP port unreachable.
Przykładami mogą być systemy Linux i Solaris. Kernel Linuxa w
wersji 2.4.20 limituje ilość pakietów o niedostępności portów do
jednego na sekundę (w net/ipv4/icmp.c).
Nmap potrafi wykrywać limitowanie odpowiedzi i zwalnia odpowiednio
proces skanowania dla uniknięcia zaśmiecania sieci niepotrzebnymi
pakietami, które i tak nie zostaną wykorzystane. Niestety,
skanowanie wszystkich 65,536 portów UDP przy limicie Linuxowym
jeden pakiet na sekundę powoduje, że skanowanie trwa ponad 18
godzin. Sposobami na przyspieszenie są skanowanie wielu hostów
równolegle, wykonywanie na początek szybkiego skanowania
popularnych portów, skanowanie z poza systemu zaporowego i używanie
opcji --host-timeout do pomijania zbyt wolnych hostów.
-sN; -sF; -sX (Skanowania TCP Null, FIN i Xmas)
Te typy skanowania (większe możliwości posiada opcja --scanflags
opisana w dalszej części) wykorzystują nieopisane w TCP RFC[9]
kombinacje flag do rozróżnienia pomiędzy stanami portów otwarty
oraz zamknięty. Strona 65 opisuje, że „jeśli [docelowy] port jest
ZAMKNIĘTY ... w odpowiedzi na pakiet nie zawierający RST należy
wysłać odpowiedź RST.” Następna strona opisuje pakiety wysyłane na
porty bez flag SYN, RST lub ACK w następujący sposób: „coś takiego
nie powinno mieć miejsca, jednak jeśli się zdarzy, pomiń taki
pakiet”.
Podczas skanowania systemów zgodnych z zapisami w RFC, dowolny
pakiet nie zawierający flag SYN, RST lub ACK powinien wywoływać
odpowiedź RST w przypadku portu zamkniętego i całkowity brak
odpowiedzi w przypadku portu otwartego. Tak długo jak żadna z
wymienionych flag nie została użyta, wszystkie inne kombinacje flag
(FIN, PSH i URG) są prawidłowe. Nmap wykorzystuje to do
przeprowadzania trzech typów skanowania:
Skanowanie Null (-sN)
Nie ustawia żadnych flag (pole flag w nagłówku tcp zawiera 0).
Skanowanie FIN (-sF)
Ustawiona flaga FIN.
Skanowanie Xmas (-sX)
Ustawione flagi FIN, PSH i URG, pakiet podświetlony jak
choinka.
Te trzy tryby skanowania są takie same poza ustawionymi flagami w
pakietach. Jeśli w odpowiedzi zostanie otrzymany pakiet RST, port
jest uznawany za zamknięty, podczas gdy brak odpowiedzi oznacza
otwarty|filtrowany. Port uznajemy za filtrowany, jeśli otrzymany
zostanie komunikat ICMP unreachable (typ 3, kod 1, 2, 3, 9, 10 lub
13).
Główną zaleta tych typów skanowania jest to, że potrafią się one
przemykać przez bezstanowe systemy zaporowe i filtrowanie na
routerach. Inną zaletą jest tylko minimalnie większa wykrywalność
niż skanowania SYN. Nie można jednak na to liczyć - większość
nowych systemów IDS może zostać skonfigurowana do ich wykrywania.
Ujemną stroną jest to, że nie wszystkie systemy są zgodne z RFC793.
Wiele systemów wysyła odpowiedzi RST niezależnie od tego czy port
jest otwarty czy nie. Powoduje to, że wszystkie porty pojawiają się
jako zamknięty. Najczęściej spotykane systemy, które się tak
zachowują to Microsoft Windows, wiele urządzeń Cisco, BSDI, i IBM
OS/400. Skanowania działają jednak dobrze w przypadku większości
systemów UNIXowych. Kolejnym minusem tych metod jest to, że nie
potrafią rozróżnić portów oznaczonych jako otwarty od filtrowany,
ujawniając jedynie stan otwarty|filtrowany.
-sA (Skanowanie TCP ACK)
Ten typ skanowanie jest inny niż omawiane powyżej, bo nigdy nie
wykrywa stanów portów otwarty (lub nawet otwarty|filtrowany). Jest
wykorzystywany do mapowania reguł filtrowania, do sprawdzania czy
fitrowanie jest oparte o stany (stateful) lub nie i które porty są
filtrowane.
Pakiety skanowania ACK posiadają tylko flagę ACK (o ile nie została
użyta opcja --scanflags). Podczas skanowania systemów nie
posiadających filtrowania, porty o stanach otwarty i zamknięty
zwrócą pakiet RST. W obu przypadkach Nmap oznaczy je jako
niefiltrowane, co oznacza, że były osiągalne dla pakietu ACK, ale
nie zostało określone, czy posiadają stan otwarty czy zamknięty.
Porty, które nie odpowiedzą lub odpowiedzą za pomocą komunikatu o
błędzie ICMP (typ 3, kody 1, 2, 3, 9, 10 lub 13), zostaną oznaczone
jako filtrowany.
-sW (Skanowanie TCP Window)
Skanowanie Window jest takie samo jak ACK, różnica polega na tym,
że potrafi odróżnić porty otwarte od zamkniętych, zamiast zawsze
podawać stan niefiltrowany, kiedy otrzymano flagę RST. Jest to
realizowane poprzez analizę pola Window pakietu zwrotnego RST. Na
niektórych systemach, otwarte porty zwracają dodatnią wartość
rozmiaru okna (także w pakietach RST), a przy zamkniętych o
rozmiarze zero. Tak więc zamiast zawsze przedstawiać port jako
niefiltrowany kiedy w odpowiedzi przyjdzie RST, skanowanie Window
oznacza port jako otwarty lub zamknięty, w zależności czy
odpowiednio otrzymano w odpowiedzi rozmiar okna o wartości
dodatniej lub zero.
Ten typ skanowania polega na szczególnej implementacji stosu TCP,
występującej w rzadko spotykanych systemach w internecie, a więc
nie można zawsze na niej polegać. Zwykle systemy, które nie
obsługują tej metody będą zwracały porty oznaczone jako zamknięty.
Oczywiście jest również możliwe, że host na prawdę nie ma otwartych
portów. Jeśli większość przeskanowanych portów ma stan zamknięty,
jednak niektóre (takie jak 22, 25 czy 53) mają stan filtrowany,
system jest podejrzany. Czasami systemy potrafią się zachowywać
zupełnie przeciwnie. Jeśli skanowanie wykaże 1000 otwartych portów
i tylko 3 zamknięte lub filtrowane, wtedy te trzy prawdopodobnie są
rzeczywiście otwarte.
-sM (Skanowanie TCP Maimon)
Skanowanie Maimon zostało nazwane na cześć jego odkrywcy, Uriela
Maimona. Opisał tę technikę w Phrack Magazine w wydaniu #49
(Listopad 1996). Nmap, który potrafił wykorzystać tę technikę
został wypuszczony dwa wydania później. Skanowanie to należy do
rodziny Null, FIN i Xmass z tą różnicą, że używa flag FIN/ACK.
Zgodnie z RFC 793 (TCP), dla takiej kombinacji flag, pakiet RST
powinien być wygenerowany niezależnie czy port jest otwarty czy
zamknięty. Jednakże Uriel zauważył, że wiele systemów opartych na
BSD po prostu pomija odpowiedzi, jeśli port jest otwarty.
--scanflags (Skanowanie TCP z definiowanymi flagami)
Prawdziwie zaawansowani użytkownicy Nmapa nie mogą być ograniczani
ilością oferowanych wbudowanych typów skanowania. Opcja --scanflags
pozwala na projektowanie własnych typów skanowania z wykorzystaniem
wybranych flag TCP. Cieszcie się podczas wykorzystywania tej
techniki do oszukiwania systemów IDS, których twórcy pobieżnie
przeglądali dokumentację Nmapa dodając specyficzne reguły!
Argument opcji --scanflags może być numerycznym zapisem flag, np 9
(PSH i FIN), lub dla ułatwienia można wykorzystywać symbliczne
nazwy. Można podać dowolną kombinację flag URG, ACK, PSH, RST, SYN
i FIN. Na przykład --scanflags URGACKPSHRSTSYNFIN ustawia wszystkie
flagi, choć nie jest to zbyt użyteczna metoda skanowania. Kolejność
podawania flag nie jest istotna.
Dodatkowo przy podawaniu wybranych flag możliwe jest podanie typu
skanowania (takiego jak -sA lub -sF). Dodany typ skanowania
informuje Nmapa jak ma interpretować otrzymane odpowiedzi. Na
przykład skanowanie SYN zakłada, że brak odpowiedzi oznacza stan
portu filtrowany, podczas gdy skanowanie FIN potraktuje ten go jako
otwarty|filtrowany. Nmap będzie się zachowywał w taki sam sposób
jak przy wybranym trybie skanowania, jednak wykorzystane zostaną
podane flagi. Jeśli bazowy typ skanowania nie zostanie określony,
zostanie wykorzystany domyślny typ SYN.
-sI <zombie host[:probeport]> (Skanowanie Idle)
Ta zaawansowana technika skanowania pozwala na prawdziwie ślepe
skanowanie TCP (co oznacza, że żaden pakiet nie zostanie wysłany do
badanego systemu z prawdziwego adresu IP Nmapa). Zamiast tego
wykorzystany zostanie host zombie, o przwidywalnym działaniu stosu
TCP polegającym na sekwencyjnym powiększaniu numerów ID pakietów,
do uzyskania informacji o otwartych portach w badanym systemie.
Systemy detekcji intruzów pokażą jako adres atakującego
zdefiniowany host zombie (musi spełniać określone warunki). Ten
fascynujący typ skanowania jest zbyt skomplikowany żeby go
dokładnie opisać w tej dokumentacji, dlatego napisałem oddzielny
nieformalny dokument na ten temat ze szczegółowymi informacjami i
jest on dostępny pod adresem https://nmap.org/book/idlescan.html.
Poza tym, że metoda ta jest niespotykanie poufna (z powodu jej
ślepej natury), ten typ skanowania pozwala na mapowanie reguł
zaufania pomiędzy maszynami bazujących na adresach IP. Wyniki
zawierają otwarte porty, z punktu widzenia hosta zombie . Tak więc
można próbować skanowania z wykorzystaniem różnych hostów zombie,
które można traktować jako zaufane (poprzez router/reguły
filtrowania pakietów).
Można po dwukropku dodać numer portu, jeśli chcemy go wykorzystać
na hoście zombie do badania zmian IPID. W innym przypadku Nmap
wykorzysta domyślnie port używany przez tcp ping (80).
-sO (Skanowanie protokołów IP)
Skanowanie to pozwala na wykrycie listy protokołów IP (TCP, ICMP,
IGMP itp), które są dostępne na danym hoście. Technicznie nie jest
to skanowanie portów, ponieważ sprawdza kolejne numery protokołów,
a nie kolejne porty TCP czy UDP. Opcja ta nadal używa parametru -p
do wybrania numerów protokołów do sprawdzenia, w formacie
analogicznym do listy portów. Z tego powodu metoda ta została
zaklasyfikowana jako skanowanie portów i dlatego znajduje się
tutaj.
Poza swoją własną funkcjonalnością, skanowanie protokołów
demonstruje potęgę oprogramowania open source. Podczas gdy
podstawowa idea jest całkiem prosta, nie pomyślałem o jej dodaniu,
jak również nie otrzymałem żadnej prośby o dodanie takiej
funkcjonalności. Latem roku 2000, Gerhard Rieger opracował
koncepcję, stworzył odpowiednią poprawkę i wysłał ją na listę
dyskusyjną nmap-hackers. Włączyłem ją do drzewa Nmapa i wypuściłem
nową wersję następnego dnia. Niewiele komercyjnych programów
posiada użytkowników na tyle entuzjastycznych, żeby zaprojektować i
stworzyć ich własne poprawki!
Skanowanie protokołów działa w sposób podobny do skanowania UDP,
jednak zamiast iteracji po kolejnych numerach portu, w nagłówkach
pakietów zmienia się 8-mio bitowy numer protokołu. Nagłówki są
przeważnie puste, nie zawierają żadnych danych ani nawet poprawnego
dla danego protokołu nagłówka. Trzema wyjątkami są TCP, UDP i ICMP.
Poprawne nagłówki dla tych protokołów są konieczne, ponieważ
niektóre systemy nie będą ich potrafiły wysłać oraz dlatego, że
Nmap posiada już odpowiednie funkcje do ich tworzenia. Zamiast
obserwować komunikaty ICMP unreachable, skanowanie protokołów nie
polega na komunikatach ICMP protocol unreachable. Jeśli Nmap
otrzyma jakąkolwiek odpowiedź w jakimkolwiek protokole, ustala stan
protokołu jako otwarty. Otrzymanie komunikatu ICMP protocol
unreachable (typ 3, kod 2) powoduje oznaczenie protokołu jako
zamknięty. Inne komuniakty ICMP protocol unreachable (typ 3, kody
1, 3, 9, 10 lub 13) powodują oznaczenie protokołu jako filtrowany
(oraz równocześnie potwierdzają, że protokół ICMP jest również
otwarty). Jeśli nie uzyskano odpowiedzi, protokół jest oznaczany
jako otwarty|filtrowany.
-b <pośredniczący host ftp> (Skanowanie FTP bounce)
Interesującą funkcją protokołu FTP (RFC 959[10]) jest wspieranie
tak zwanych połączeń proxy. Pozwala to użytkownikowi na połączenie
z jednym serwerem FTP i poproszenie o wysłanie plików do innego. Ta
funkcjonalność była przyczyną nadużyć na wielu poziomach, dlatego
wiele serwerów porzuciło dla niej wsparcie. Jednym z możliwych
nadużyć jest sposobność do zmuszenia serwera do skanowania portów
na zewnętrznym hoście. Wystarczy po prostu poprosić serwer o
wysłanie pliku kolejno na każdy interesujący port badanego systemu.
Uzyskany komunikat o błędzie zwróci informację, czy porty był
otwarty czy zamknięty. Jest to dobra metoda do omijania systemów
zaporowych, ponieważ korporacyjne serwery FTP często są umieszczane
w takim miejscu, że mają możliwość komunikacji zarówno z hostami w
internecie jak i w sieci lokalnej. Nmap obsługuje skanowanie FTP
bounce z wykorzystaniem opcji -b. Opcja przyjmuje argument w
postaci nazwa_użytkownika:hasło@serwer:port. Serwer jest nazwą lub
adresem IP podatnego serwera FTP. Tak jak przy zwykłym adresie URL,
można pominąć pola nazwa_użytkownika:hasło, w tym przypadku
zostanie wykorzystana domyślna kombinacja dla użytkowników
anonimowych (użytkownik anonymous hasło:-wwwuser@). Numer portu (i
poprzedzający go dwukropek) również może zostać pominięty, w tym
przypadku przy połączeniu z wybranym adresem serwer, zostanie
wykorzystany domyślny port serwera FTP (21).
Podatność ta była szeroko spotykana w roku 1997, kiedy to Nmap
został wypuszczony, jednak z biegiem czasu jej znaczenie bardzo się
zmniejszyło. Dziurawe serwery FTP nadal się zdarzają, więc warto
wyprubować i tę metodę, jeśli inne zawiodą. Jeśli potrzebne jest
obejście systemu zaporowego, można przeskanować sieć w poszukiwaniu
otwartych portów 21 (lub poprzez wyszukanie ftp na innych portach z
wykorzystaniem opcji do wykrywania wersji) i wypróbować na
wykrytych portach metodę bounce. Nmap poinformuje, czy usługa jest
podatna czy nie. Jeśli chcesz ukrywać swoje działania, nie trzeba
(i nie powinno) ograniczać się do hostów z badanej sieci. Przed
rozpoczęciem skanowania losowych adresów w sieci Internet w
poszukiwaniu podatnych wersji serwerów FTP trzeba mieć na uwadze,
że wielu administratorów nie bedzie zachwyconych wykorzystywaniem
ich serwerów w ten sposób.
SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA
Poza wszystkimi metodami skanowania opisanymi wcześniej, Nmap oferuje
opcję pozwalającą na podanie numerów portów do skanowania i określenie,
czy skanowanie ma przebiegać w kolejności sekwencyjnej czy losowej.
Domyślnie Nmap skanuje wszystkie porty do 1024 włącznie oraz wyższe
porty wyszczególnione w pliku nmap-services.
-p <zakres portów> (Skanuj tylko wybrane porty)
Opcja pozwala na zdefiniowanie listy portów do skanowania, zamiast
domyślnej. Możliwe jest podanie pojedynczych portów jak i zakresów
oddzielonych myślnikiem (np. 1-1023). Zakres można również pominąć,
co spowoduje użycie całego zakresu (1-65535). Można więc po prostu
podać opcję -p- do przeskanowania wszystkich portów od 1 do 65535
włącznie. Można również podać port zero, ale trzeba to zrobic
jawnie. W przypadku połączenia tej opcji ze skanowaniem protokołów
(-sO), określa ona numery protokołów do sprawdzenia (0-255).
Przy jednoczesnym skanowaniu portów TCP i UDP możliwe jest
oddzielne zdefiniowanie portów dla obu protokołów poprzez
poprzedzenie numerów znakami odpowiednio T: i U:. Jako argument
opcji przyjmowany jest ciąg znaków aż do następnej opcji. Na
przykład, podanie -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080 spowoduje
przeskanowanie portów UDP o numerach 53,111 i 137 oraz podanych
portów TCP. Przy skanowaniu zarówno portów TCP jak i UDP, nie można
zapomnieć podać odpowiednich typów skanowania: -sU oraz
przynajmniej jednego TCP (np. -sS, -sF czy -sT). Jeśli nie podano
protokołu skanowania, na czas skanowania numery portów zostaną
dodane do domyślnej listy portów.
-F (Skanowanie Fast (ograniczona ilość portów))
Pozwala na określenie, że mają być skanowane tylko porty zawarte w
pliku nmap-services z pakietu Nmapa (lub z pliku protokołów dla
opcji -sO). Opcja ta pozwala na szybsze skanowanie, niż w przypadku
wszystkich 65535 portów. Ponieważ lista ta zawiera tylko nieco
ponad 1200 portów, różnica w szybkości w porównaniu do typowego
skanowania TCP (około 1650 portów) nie jest duża. Różnica może być
większa, jeśli zostanie podany własny, mały plik nmap-services za
pomocą opcji --datadir.
-r (Nie używaj losowej kolejności)
Domyślnie Nmap skanuje porty w kolejności losowej (poza niektórymi
najczęściej wykorzystywanymi portami, które są skanowane na
początku ze względów wydajnościowych). Takie zachowanie jest
normalnie pożądane, jednak można je wyłączyć za pomocą opcji -r,
wymuszającej sekwencyjną kolejność skanowania.
DETEKCJA USŁUG I WERSJI
Przy skanowaniu zdalnego systemu, Nmap może wykryć otwarte porty takie
jak 25/tcp, 80/tcp czy 53/udp. Wykorzystując bazę danych zawierającą
około 2,200 popularnych usług, znajdującą się w pliku nmap-services,
Nmap odczyta przypuszczalne nazwy usług dla wykrytych portów -
odpowiednio serwer pocztowy (SMTP), serwer WWW (HTTP) i serwer nazw
(DNS). Takie działanie jest zwykle poprawne, większość aplikacji
słuchających na porcie 25, to rzeczywiście serwery pocztowe. Jednakże,
niech Twoja ocena bezpieczeństwa niepolega na tych podpowiedziach!
Ludzie mogą i często umieszczają usługi na dziwnych portach.
Nawet jeśli Nmap sie nie myli i hipotetyczny serwer z przykładu powyżej
udostępnia usługi SMTP, HTTP i DNS, nie jest to duża ilość informacji
na temat tych usług. Przeprowadzając testy bezpieczeństwa (lub zwykłą
inwentaryzację zasobów) swojej firmy lub klienta, potrzeba uzyskać
dokładniejsze informacje na temat usług: jaka aplikacja i w jakiej
wersji jest zainstalowana na serwerze SMTP czy DNS. Posiadanie tych
informacji w znaczący sposób wpływa na możliwość ustalenia podatności
danej aplikacji. Detekcja wersji pozwala na uzyskanie takiej
informacji.
Po tym jak zostaną wykryte za pomocą innych technik skanowania dostępne
usługi TCP i UDP, detekcja wersji odpytuje porty w celu określenia
dalszych szczegółów na temat aplikacji. Baza danych nmap-service-probes
zawiera opisy wielu usług i próbuje dopasować je do uzyskanych
informacji. Nmap stara się najpierw określić protokół wykorzystywany
przez usługę (np. ftp, ssh, telnet, http), następnie nazwę aplikacji
(np. ISC Bind, Apache httpd, Solaris telnetd), wersję usługi, nazwę
hosta, typ urządzenia (np. drukarka, router), rodzinę systemów
operacyjnych (np. Windows, Linux) i czasami uzyskuje dodatkowe
informacje (takie jak czy X serwer przyjmuje połączenia, obsługiwane
wersje protokołu SSH czy nazwę użytkownika KaZaA). Oczywiście większość
usług nie dostarczy wszystkich tych informacji. Jeśli Nmap został
skompilowany z OpenSSL, będzie potrafił łączyć się z serwerami SSL i
uzyskiwać informacje od usług ukrytych za szyfrowaną warstwą. Kiedy
zostaną wykryte usługi RPC, odpowiedni skaner (-sR) zostanie
automatycznie uruchomiony do ustalenia oprogramowania i wersji RPC. Z
powodu specyfiki UDP, po zakończeniu skanowania niektóre porty
pozostają w stanie otwarty|filtrowany, jako że ten typ skanowania nie
potrafi określić, czy port jest otwarty czy filtrowany. Skanowanie
wersji spróbuje uzyskać odpowiedź od takiego portu (tak jak to robi
przy otwartych portach) i jeśli to się uda, zmieni stan na otwarty.
Porty TCP w stanie otwarty|filtrowany są traktowane w ten sam sposób.
Należy zwrócić uwagę, że opcja -A poza innymi rzeczami włącza
wykrywanie wersji. Dodatkowa dokumentacja na temat działania detekcji
wersji jest dostępna pod adresem https://nmap.org/vscan/.
Jeśli Nmap otrzyma odpowiedź, ale nie jest w stanie dopasować jej do
żadnej znanej usługi, wyświetli specjalny odcisk palca (fingerprint)
usługi wraz z adresem URL, pod którym można go następnie wysłać wraz ze
stosownym opisem, jeśli jesteśmy pewni jakiej usłudze odpowiada. Proszę
poświęcić te kilka minut na wysłanie informacji o nieznanych usługach,
a będą mogli z tego skorzystać również inni użytkownicy Nmapa. Dzięki
temu sposobowi wysyłania Nmap rozpoznaje około 3,000 odcisków dla ponad
350 protokołów usług, takich jak smtp, ftp, http itp.
Detekcja wersji jest włączana i kontrolowana następującymi opcjami:
-sV (Detekcja wersji usług)
Włącza detekcję wersji usług, opisaną powyżej. Alternatywnie można
użyć opcji -A do jednoczesnego włączenia detekcji wersji usług i
systemu operacyjnego.
--allports (Nie pomijaj żadnych portów przy detekcji wersji)
Domyslnie, skanowanie wersji Nmapa pomija port TCP 9100, ponieważ
niektóre drukarki po prostu drukują wszystko, co zostanie przysłane
na ten port, powodując wydruk setek stron z zapytaniami HTTP,
binarnymi zapytaniami SSL itp. Takie zachowanie może zostać
wyłączone poprzez modyfikację lub usunięcie dyrektywy Exclude w
pliku nmap-service-probes, lub poprzez dodanie opcji --allports,
wymuszającej skanowanie wszystkich portów niezależnie od dyrektywy
Exclude.
--version-intensity <poziom> (Ustaw poziom skanowania wersji)
Podczas przeprowadzania skanowania wersji (-sV), Nmap przeprowadza
serię testów, przy czym każdy z nich ma przypisany swój poziom
pomiędzy 1 a 9. Niskie poziomy działają poprawnie w stosunku do
najpopularniejszych usług, wysokie numery obejmują mało popularne.
Poziom skanowania określa które testy zostaną wykonane. Czym wyższy
poziom, tym większa szansa na prawidłowe rozpoznanie mało
popularnych usług. Domyśly poziom to 7. Jeśli test zostanie
powiązany z wykrytą usługą z pliku nmap-service-probes, określoną
dyrektywą ports, zostanie on wykonany niezależnie od ustalonego
poziomu wykrywania wersji. Zachowanie takie ma na celu zawsze
poprawne wykrywanie domyślnych usług na otwartych portach,
wykrywanie serwera DNS na porcie 53, SSL na porcie 443 itp.
--version-light (Włącz tryb delikatny)
Jest wygodniejszym odpowiednikiem ustalającym wartość
--version-intensity 2. Opcja ta pozwala na znaczne przyspieszenie
wykrywania wersji, kosztem dokładności.
--version-all (Użyj wszystkich testów)
Odpowiednik opcji --version-intensity 9, powodujący wykonanie
wszystkich możliwych testów na każdym porcie.
--version-trace (Śledzenie aktywności skanowania wersji)
Opcja włącza opcje śledzenia błędów podczas wykrywania wersji,
powodując wyświetlanie dodatkowych informacji na temat prowadzonych
działań. Opcja ta jest częścią większej --packet-trace.
-sR (Skanowanie RPC)
Metoda ta działa w połączeniu z różnymi metodami skanowania portów
Nmapa. Na wszystkie wykryte wcześniej porty są wysyłane komendy
NULL SunRPC i za ich pomocą sprawdzane jest, czy dany port należy
do usług RPC. Jeśli tak, identyfikowana jest aplikacja i jej
wersja. Opcja pobiera takie same informacje jak komenda rpcinfo -p,
nawet jeśli host jest chroniony za pomocą systemu zaporowego (lub
TCP wrapperów). Hosty pośrednie zombie nie są obsługiwane przy tym
trybie skanowania. Opcja jest automatycznie aktywowana jako część
wykrywania wersji usług (-sV). Jako że detekcja wersji jest daleko
bardziej uniwersalna, opcja -sR jest wykorzystywana sporadycznie.
WYKRYWANIE SYSTEMU OPERACYJNEGO
Jedna z najbardziej znanych możliwości Nmapa jest zdalna detekcja
systemu operacyjnego za pomocą odcisków palca (fingerprint) stosu
TCP/IP. Nmap wysyła serię pakietów TCP i UDP do zdalnego systemu i
analizuje praktycznie każdy bit z uzyskanych odpowiedzi. Po wykonaniu
dziesiątek testów takich jak próbkowanie ISN TCP, analiza opcji
protokołu TCP i kolejności, próbkowanie IPID i kontrola początkowych
rozmiarów okna, Nmap porównuje uzyskane wyniki z bazą z pliku
nmap-os-fingerprints zawierającą ponad 1500 znanych odcisków systemów
operacyjnych i wyświetla wynik, jeśli udało sie go odnaleźć. Każdy
odcisk zawiera tekstowy opis systemu operacyjnego, nazwę jego
producenta (np. Sun), nazwę systemu (np. Solaris), generację (np. 10) i
typ urządzenia (przeznaczenie ogólne, router, switch, konsola do gier
itp).
Jeśli Nmap nie może ustalić systemu i warunki do jego wykrycia są
wystarczające (np. wykryto przynajmniej jeden otwarty i jeden zamknięty
port), Nmap poda adres URL, dzięki któremu, jeśli jesteśmy pewni,
możliwe jest wysłanie opisu nieznanego systemu, wraz z jego odciskiem.
Wykonanie tej operacji przyczynia się do rozbudowy bazy i poprawy
wykrywania, na czym korzystają wszyscy użytkownicy.
Detekcja systemu operacyjnego pozwala na uzyskanie innych informacji,
które są zbierane podczas tego procesu. Jedną z nich jest czas od
uruchomienia hosta, co jest uzyskiwane poprzez wykorzystanie opcji TCP
timestamp (RFC 1323) do ustalenia kiedy host był restartowany.
Informacja ta jest podawana tylko wtedy, jeśli host jej dostarcza. Inną
informacją jest klasyfikacja przewidywalności numerów sekwencyjnych
TCP. Badane jest prawdopodobieństwo możliwości wstrzyknięcia pakietów w
przechwycone połączenie. Informacja ta jest przydatna w przypadku
testowania połączeń opartych na zaufaniu do adresu IP nadawcy (rlogin,
filtry firewalla itp) lub podczas ukrywania źródła ataku. Ten typ
ataków jest obecnie rzadko wykorzystywany, jednak niektóre systemy są
nadal na niego podatne. Podawany poziom trudności jest oparty na
statystycznych próbkach i może się zmieniać. Ogólnie lepiej jest używać
angielskich określeń dla poszczególnych klas, takich jak „worthy
challenge” (stanowiący wyzwanie) lub „trivial joke” (trywialny dowcip).
Taki sposób raportowania jest dostępny tylko przy domyślnym formacie
raportu przy włączonej opcji zwiększającej szczegółowość podawanych
informacji (-v). Jeśli użyto opcji -v w połączeniu z -O, podane zostaną
informacje o generowaniu numerów sekwencyjnych IPID. Większość adresów
należy do klasy „incremental” (rosnące) co oznacza, że wartość pola ID
w nagłówkach pakietów IP jest zmieniana rosnąco w kolejnych pakietach.
Taki sposób powiększania numerów powoduje podatność na szereg ataków.
Dokument opisujący działanie i używanie detekcji wersji jest dostępny w
wielu językach pod adresem https://nmap.org/osdetect/.
Wykrywanie systemu operacyjnego jest włączane i kontrolowane przez
poniższe opcje:
-O (Włączenie wykrywania systemu operacyjnego)
Włącza wykrywanie systemu operacyjnego opisanego powyżej.
Alternatywnie można używać opcji -A, która włącza jednocześnie
wykrywanie systemu operacyjnego i wersji usług.
--osscan-limit (Limitowanie wykrywania do obiecujących celów)
Wykrywanie systemu operacyjnego jest dużo bardziej efektywne, jeśli
wykryto przynajmniej po jednym otwartym i zamkniętym porcie TCP.
Użycie tej opcji spowoduje, że Nmap nie będzie próbował określać
systemu operacyjnego, jeśli nie zostały spełnione powyższe
kryteria. Wykorzystanie tego ograniczenia pozwala na znaczne
skrócenie czasu, zwłaszcza w połączeniu z opcją -P0 przy skanowaniu
wielu adresów. Opcja ma znaczenie tylko w połączeniu z -O lub -A.
--osscan-guess; --fuzzy (Zgadywanie wersji systemu operacyjnego)
Jeśli Nmap nie może jednoznacznie dopasować systemu operacyjnego,
czasami może sugerować kilka różnych, zbliżonych do siebie.
Podobieństwo musi być bardzo duże, żeby Nmap zachował się w ten
sposób przy domyślnej konfiguracji. Wykorzystanie tej opcji pozwala
na większą swobodność przy próbach ustalenia wersji systemu.
ZALEŻNOŚCI CZASOWE I WYDAJNOŚĆ
Zawsze najważniejszym priorytetem przy tworzeniu Nmapa była wysoka
wydajność. Domyślne skanowanie (nmap nazwahosta) hosta w sieci lokalnej
zajmuje tylko jedną piątą sekundy. Jest to zadowalający czas, jednak
przy skanowaniu setek tysięcy adresów sumaryczny czas staje się bardzo
duży. Dodatkowo niektóre typy skanowania, takie jak skanowanie UDP i
detekcja wersji także wpływają negatywnie na czas wykonania, podobnie
jak konfiguracja systemów zaporowych, na przykład limitująca ilość
pakietów. Nmap posiada możliwości równoległego skanowania i odpowiednie
zaawansowane algorytmy przyspieszające skanowanie, a użytkownik posiada
ogromne możliwości wpływania na to jak są one wykorzystywane.
Zaawansowani użytkownicy uważnie przeglądający komendy Nmapa, nakazują
mu dostarczanie tylko istotnych informacji zgodnie z przyjętymi
wymaganiami i założeniami czasowymi.
Techniki przyspieszające skanowanie dotyczą ograniczenia wykonywania
mało istotnych testów i częstej zmiany wersji Nmapa na najnowszą
(zmiany dotyczące przyszpieszenia pracy są wprowadzane dosyć często).
Optymalizacja parametrów dotyczących szybkości skanowania również ma
duży wpływ i została opisana poniżej.
--min-hostgroup <ilość_hostów>; --max-hostgroup <numhosts> (Zmiana
ilości hostów w grupie)
Nmap posiada możliwość skanowania portów i wersji na wielu hostach
równocześnie. Jest to realizowane poprzez dzielenie listy adresów
docelowych na grupy, które są następnie kolejno skanowane. Ogólnie
skanowanie większych grup jest bardziej efektywne. Wadą tego
rozwiązania jest opóźnienie w podawaniu wyników testów do czasu
przeskanowania całej grupy. Przykładowo, jeśli Nmap rozpoczął
skanowanie w grupach po 50 adresów, żadne wyniki nie zostaną
wyświetlone (poza informacjami podawanymi przez -v) do czasu
zakończenia skanowania pierwszych 50 adresów.
Domyślnie Nmap stosuje rozwiązanie kompromisowe. Rozpoczyna z grupą
o rozmiarze 5, co pozwala szybko wyświetlić pierwsze wyniki, a
następnie stopniowo powiększa rozmiar grupy aż do maksymalnie 1024.
Dokładne wykorzystywane rozmiary grup są uzależnione od podania
dodatkowych opcji. Dla uzyskania większej efektywności Nmap używa
większych grup dla skanowań UDP oraz przy skanowaniach TCP
dotyczących zaledwie kilku portów.
Jeśli maksymalny rozmiar grupy został określony za pomocą opcji
--max-hostgroup, Nmap nigdy nie przekroczy tego limitu.
Analogicznie podanie minimalnego rozmiaru za pomocą --min-hostgroup
wymusi stosowanie grup o przynajmniej takim rozmiarze. Nmap może
użyć mniejszej grupy tylko w przypadku, kiedy ilość adresów do
przeskanowania jest mniejsza niż założone minimum. Obie wymienione
opcje pozwalają na utrzymywanie rozmiaru grupy w podanym
przedziale, jednak jest to rzadko potrzebne.
Podstawowym zastosowaniem tych opcji jest podawanie dużego
minimalnego rozmiaru grupy tak, żeby pełne skanowanie odbywało się
szybciej. Często stosowaną wartością jest 256, co pozwala na
skanowanie w kawałkach o rozmiarze klasy C. Przy skanowaniu wielu
portów, stosowanie większych wartości minimalnych przeważnie nie
poprawi wydajności. W przypadku skanowania małych ilości portów
pomocne może być stosowanie grup o rozmiarze 2048 lub nawet
większym.
--min-parallelism <ilość_prób>; --max-parallelism <ilość_prób>
(Kontrola współbierzności testów)
Opcja ta kontroluje ilość jednoczesnych dla danej grupy adresów
testów i jest wykorzystywana podczas wykrywania hostów i skanowania
portów. Domyślnie Nmap dobiera idealną ilość testów w zależności od
parametrów sieci. Jeśli jakiś pakiet zostanie zagubiony, zwalnia i
zaczyna wykonywać mniejszą ilość testów równolegle. Nmap próbuje
powoli przyspieszać, jeśli nie są gubione pakiety. Podane opcje
pozwalają na określenie minimalnego i maksymalnego limitu ilości
jednocześnie wykonywanych testów. Normalnie ilość ta może spaść do
1 przy złych warunkach sieciowych lub wzrosnąć do kilkuset w
idealnych warunkach.
Najczęściej wykorzystywana jest opcja --min-parallelism do
ustawiania wyższej niż 1 wartości przy skanowaniu sieci przy złych
warunkach. Zmiana tej opcji może być ryzykowna, ponieważ ustawienie
zbyt wysokiej wartości może sie odbić na poprawności testów.
Wykorzystanie jej także pociąga za sobą zmniejszenie możliwości
Nmapa w zakresie dynamicznego dostosowywania się do warunków
panujących w sieci. Ustalenie minimalnej ilości na 10 może być
sensowne, jednak powinno być stosowane w ostateczności.
Opcja --max-parallelism jest czasami wykorzystywana do zmuszenia
Nmapa do nie przeprowadzania więcej niż jednego testu równolegle,
co może być użyteczne w połączeniu z opcją--scan-delay (opisaną
dalej).
--min-rtt-timeout <czas>, --max-rtt-timeout <czas>,
--initial-rtt-timeout <czas> (Kontrola czasu oczekiwania na wykonanie
testu)
Nmap posiada mechanizm kontrolujący czas oczekiwania na wynik
testu, zanim nie zostanie on ponowiony. Czas oczekiwania jest
zależny od czasu wykonania poprzednich testów. Jeśli opóźnienia w
sieci okażą sie duże i zmienne, czas oczekiwania może zwiększyć sie
do kilku sekund. Początkowa wartość jest dosyć konserwatywna
(wysoka) i może taka pozostać w przypadku skanowania nie
odpowiadających hostów.
Opcje przyjmują wartości w milisekundach, ale można dodać litery s,
m lub h odnoszące się odpowiednio do sekund, minut i godzin.
Podanie niższych wartości --max-rtt-timeout i --initial-rtt-timeout
niż domyślne, może znacząco skrócić czas skanowania. Jest to
głównie widoczne w przypadku skanowania bez wykorzystywania pinga
(-P0) oraz przy skanowaniu dobrze filtrowanych sieci. Nie można
również przesadzać w drugą stronę, ustawienie zbyt małego czasu
może przekładać sie na dłuższy czas skanowania przez niepotrzebne
retransmisje spowodowane upływem czasu oczekiwania na odpowiedź.
Jeśli wszystkie skanowane hosty są w sieci lokalnej, sensownym
agresywnym ustawieniem opcje --max-rtt-timeout jest 100 milisekund.
Jeśli skanowany ma być inny segment, warto sprawdzić czasy
odpowiedzi dla protokołu ICMP - za pomocą narzędzia ping lub innego
pozwalającego na definiowanie pakietów mogących omijać system
zaporowy, takiego jak hping2. Interesującą nas wielkością jest
maksymalny czas odpowiedzi dla 10 lub więcej pakietów. Uzyskany
czas może zostać po podwojeniu wykorzystany jako wartość dla
--initial-rtt-timeout, a po pomnożeniu przez trzy lub cztery dla
--max-rtt-timeout. Nie jest zalecane ustawianie maksymalnego rtt
poniżej 100ms, niezależnie od czasów pingowania, podobnie większego
niż 1000ms.
--min-rtt-timeout jest rzadko wykorzystywaną funkcją, która może
być przydatna jeśli komunikacja sieciowa jest tak niepewna, że
nawet domyślne ustawienia Nmapa są zbyt agresywne. Jako że Nmap
redukuje czas oczekiwania tylko do momentu w którym sieć zacznie
działać poprawnie, potrzeba dodatkowego wydłużania czasu
oczekiwania nie jest normalna i powinna zostać zaraportowana jako
błąd na liście dyskusyjnej nmap-dev.
--max-retries <ilość> (Maksymalna ilość prób ponawiania skanowania
portów)
Kiedy Nmap nie otrzyma odpowiedzi na skanowanie portu, może to
oznaczać, że port ten jest filtrowany. Możliwe jest jednak także,
że pakiet testu lub odpowiedzi po prostu zaginął w sieci, albo że
host limituje ilość możliwych odpowiedzi w jednostce czasu i
właśnie tymczasowo je zablokował. Większą pewność uzyskuje się
dzieki powtarzaniu testu w przedstawionych przypadkach. Jeśli Nmap
wykryje problemy z komunikacją sieciową, może ponawiać próbę
badania portu wiele razy, zanim sie podda. Z jednej strony zwiększa
to dokładność testów, z drugiej wydłuża czas ich wykonania. Jeśli
wydajność jest krytycznym aspektem, skanowania mogą zostać
przyspieszone poprzez limitowanie dozwolonej ilości retransmisji.
Ustawienie opcji --max-retries 0 , całkowicie wyłączającej
powtarzanie testów jest wykorzystywane sporadycznie.
Domyślnie (bez stosowania opcji -T) dozwolone jest maksymalnie 10
powtórzeń. Jeśli sieć działa prawidłowo i skanowane hosty nie
limitują ilości pakietów, Nmap zwykle wykorzystuje jedną
retransmisję. Dlatego też większość skanowań nie zostanie
dotkniętych zmianą wartości --max-retries na trzy. Stosowanie tak
niskich wartości pozwala na znaczne przyspieszenie skanowania
hostów limitujących ilość odpowiedzi. Jeśli Nmap będzie zbyt szybko
poddawał się przy skanowaniu portów, część informacji nie zostanie
zebrana, dlatego być może warto skorzystać z opcji przerywającej
test --host-timeout, która dotyczy całego hosta, a nie tylko
pojedynczych testów.
--host-timeout <czas> (Pomijaj powolne hosty)
Skanowanie niektórych hostów trwa bardzo długo. Może to być
spowodowane niezbyt wydajnym sprzętem sieciowym lub
oprogramowaniem, limitowaniem ilości pakietów czy restrykcjami
systemu zaporowego. Niewielki procent hostów może zabrać większość
czasu przeznaczonego na skanowanie. Czasami najlepszym rozwiązaniem
jest ich pominięcie z wykorzystaniem opcji --host-timeout z
parametrem oznaczającym ilość milisekund, jakie jesteśmy w stanie
poświęcić na czekanie per host. Parametr można również podawać w
sekundach, minutach lub godzinach dodając odpowiednio litery s, m
lub h. Często dodaję 30m żeby mieć pewność, że Nmap nie będzie
skanował jednego hosta dłużej niż pół godziny. Trzeba pamiętać, że
Nmap może równolegle w tym czasie skanować inne hosty, więc nie
bedzie to czas kompletnie stracony. Host który przekroczy czas jest
pomijany i nie są dla niego wyświetlane wyniki takie jak lista
portów, system operacyjny czy wersje usług.
--scan-delay <czas>; --max-scan-delay <czas> (Ustaw opóźnienie pomiędzy
testami)
Opcja pozwala na narzucenie czasu w milisekundach jaki musi minąć
pomiędzy kolejnymi testami dla badanego hosta. Podobnie jak przy
innych opcjach pozwalających na określanie czasu, można dodać s, m
lub h do parametru do określenia go odpowiednio w sekundach,
minutach lub godzinach. Opcja ta jest szczególnie użyteczna w
przypadku systemów limitujących ilość pakietów. Solaris zwykle
odpowiada na skanowanie UDP poprzez wysyłanie tylko jednego pakietu
ICMP na sekundę, więc wysyłanie zapytań szybciej jest zupełnie nie
potrzebne. Wykorzystanie opcji --scan-delay 1s pozwala na
wymuszenie odpowiedniej prędkości skanowania. Normalnie Nmap stara
się wykryć jaka powinna być optymalna prędkość skanowania dla
każdego hosta, jednak ręczne dodanie takiej opcji nie zaszkodzi, o
ile znana jest optymalna prędkość.
Kiedy Nmap zwiększa czas opóźnienia, dostosowując go do limitu
ilości otrzymywanych odpowiedzi, czas skanowania dramatycznie
rośnie. Opcja --max-scan-delay pozwala na ustawienie maksymalnego
limitu do którego może być automatycznie zwiększane opóźnienie.
Ustawienie tej wartości zbyt nisko może spowodować niepotrzebne
retransmisje i pominięcie niektórych portów w przypadku hostów
ściśle limitujących ilość pakietów.
Inną możliwością wykorzystanie opcji --scan-delay jest omijanie
systemów detekcji intruzów (IDS/IPS).
-T <Paranoid|Sneaky|Polite|Normal|Aggressive|Insane> (Ustawnienie
szablonu zależności czasowych skanowania)
Opisane wcześniej opcje do zmiany zależności czasowych pozwalają na
efektywne i precyzyjne sterowanie skanowaniem, jednak wiele osób
uzna je za niepotrzebnie skomplikowane. Dodatkowo w wielu
przypadkach dobranie odpowiedniej kombinacji parametrów może zająć
więcej czasu, niż samo skanowanie. Z tego powodu Nmap oferuje
prostrze rozwiązanie w postaci sześciu szablonów. Ich wybór jest
możliwy poprzez wykorzystanie opcji -T z parametrem oznaczającym
numer lub nazwę szablonu. Dostępne szablony to paranoid (0,
paranoidalny), sneaky (1, podstępny), polite (2, grzeczny), normal
(3, normalny), aggressive (4, agresywny) i insane (5, szalony).
Pierwsze dwa wykorzystywane są do omijania systemów IDS. Szablon
polite spowalnia skanowanie powodując mniejsze obciążenie łącza i
zmniejszające wykorzystanie zasobów w badanym systemie. Domyślnie
używany jest normal, więc podawanie -T3 nic nie zmieni. Szablon
agresywny przyspiesza skanowanie przy założeniu że korzystamy z
szybkiej i nie przeciążonej sieci. Insane zakłada wykorzystanie
ponad przeciętnie szybkiej sieci lub jeśli chcemy uzyskać dużą
szybkość kosztem możliwej utraty dokładności.
Szablony pozwalają poinformować Nmapa jak dużej agresywności od
niego oczekujemy przy jednoczesnym pozwoleniu mu na automatyczne
dobieranie pozostałych parametrów czasowych. Wprowadzane też są
inne drobne modyfikacje, do których nie istnieją odzielne opcje. Na
przykład, -T4 zabrania wzrostu dynamicznego opóźnienia skanowania
powyżej 10ms dla portów TCP, a w przypadku -T5 powyżej 5ms.
Szablony mogą być używane w połączeniu z innymi opcjami do
ustawiania zależności czasowych o ile zostaną umieszczone przed
pozostałymi opcjami w linii poleceń (inaczej domyślne ustawienia z
szablonu zastąpią ustawione innymi opcjami). Większość dzisiejszych
sieci może być z powodzeniem skanowana z wykorzystaniem opcji -T4.
Jeśli używasz łącza szerokopasmowego lub sieci ethernet,
rekomendowane jest stałe używanie szablonu -T4. Wiele osób lubi
-T5, lecz jest ono jak dla mnie trochę za agresywne. Ludzie czasami
używają -T2 ponieważ myślą, że zminiejszają szanse na zawieszenie
serwera lub uważają się za bardziej kulturalnych z założenia,
często nie zdając sobie sprawy z tego, jak wolne jest -T Polite -
ich skanowania może trwać dziesięć razy dłużej. Zawieszanie hostów
i problemy z pasmem są rzadko spotykane przy domyślym -T3, i ta
opcja jest polecana dla ostrożnych skanujących. Nie włączanie
detekcji wersji jest daleko bardziej efektywnym sposobem na
unikanie problemów.
Podczas gdy opcje -T0 i -T1 mogą być użyteczne przy unikaniu
wykrycia przez systemy IDS, są niesamowicie powolne przy skanowaniu
setek adresów lub portów. Przy tak długich skanowaniach możesz
raczej chcieć ustawić ręcznie poszczególne zależności czasowe, niż
polegać na predefiniowanych wartościach z -T0 i -T1.
Głównym efektem działania T0 jest ograniczenie ilości równolegle
przeprowadzanych testów do jednego i wprowadzenie odstępu pomiędzy
kolejnymi testami o długości 5 minut. Opcje T1 i T2 są podobne, ale
czakają już tylko odpowiednio 15 i 0.4 sekundy pomiędzy testami.
T3 jest domyślnym ustawieniem Nmapa włączając w to zrównoleglanie
testów. T4 jest odpowiednikiem podania opcji --max-rtt-timeout
1250 --initial-rtt-timeout 500 --max-retries 6 i ustawienia
maksymalnego opóźnienia przy skanowaniu TCP na 10 milisekund. Opcja
T5 jest alternatywą dla --max-rtt-timeout 300 --min-rtt-timeout 50
--initial-rtt-timeout 250 --max-retries 2 --host-timeout 900000
oraz ustawienia maksymalnego czasu opóźnienia dla skanowania TCP na
5ms.
FIREWALL/IDS I PODSZYWANIE SIĘ
Wielu pionierów ineternetu wykorzystywało globalną otwartą sieć opartą
o uniwersalną przestrzeń adresową pozwalającą na tworzenie wirtualnych
połączeń pomiędzy dwoma dowolnymi węzłami. Pozwalało to hostom na
równoprawną komunikację przy której każdy mógł serwować i pobierać dane
od drugiego. Ludzie mogli uzyskać dostęp do wszystkich swoich systemów
z dowolnego miejsca w sieci. Wizja nieograniczonej łączności została
ograniczona przez wyczerpujące się zapasy wolnych adresów IP i względy
bezpieczeństwa. We wczesnych latach 90-tych organizacje zaczęły masowo
wprowadzać systemy zaporowe dla ograniczenia możliwości komunikacji.
Duże sieci zostały otoczone kordonem zabezpieczeń w postaci proxy
aplikacyjnych, translacji adresów i filtrowania pakietów. Niczym nie
ograniczany przepływ informacji ustąpił ścisłym regulacjom dotyczącym
dozwolonych dróg komunikacji i treści nimi przesyłanych.
Zabezpieczenia sieciowe takie jak systemy zaporowe mogą bardzo utrudnić
uzyskiwanie informacji o sieci i jej architekturze. Nmap posiada wiele
funkcji pozwalających zrozumieć działanie złożonych sieci i na
weryfikacje działania filtrów pakietów i ich zgodności z założeniami.
Pozwala nawet na omijanie źle zaimplementowanych zabezpieczeń. Jednym z
najlepszych sposobów na poznanie bezpieczeństwa swojej sieci jest próba
jego przełamania. Zacznij myśleć jak atakujący, który stosuje techniki
z tej części dokumentacji przeciwko Twojej sieci. Uruchom skanowania
FTP bounce, Idle, dodaj fragmentację pakietów lub spróbuj uruchomić
tunel omijający lokalne proxy.
W połączeniu z ograniczeniami aktywności sieciowej, firmy coraz
częściej rozpoczynają monitorowanie ruchu sieciowego za pomocą systemów
detekcji intruzów (IDS). Wszystkie popularne systemy IDS mają dołączone
reguły wykrywające skanowania Nmapa, ponieważ skanowania takie czasami
poprzedzają ataki. Wiele z tych systemów ostatnio przeistoczyło się w
systemy prewencji (IPS), które aktywnie przeciwstawiają się
niepożądanemu ruchowi. Niestety, dla administratorów sieci i
producentów systemów IDS, wiarygodne wykrywanie złych intencji poprzez
analizę pakietów jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Cierpliwi
atakujący, posiadający odpowiednie umiejętności podparte możliwościami
Nmapa zwykle mogą ominąć systemy detekcji intruzów i ich działania nie
zostaną wykryte. W tym samym czasie administratorzy muszą się zmagać z
ogromną ilością fałszywych alarmów dotyczących niepoprawnie
zaklasyfikowanej zupełnie niewinnej komunikacji.
Co jakiś czas ktoś sugeruje, że Nmap nie powinien oferować możliwości
omijania systemów zaporowych czy systemów IDS. Argumentują to
możliwością wykorzystania tych funkcji także przez atakujących, a nie
tylko przez administratorów podnoszących bezpieczeństwo swoich sieci.
Problemem jest sama logika, ponieważ atakujący i tak będą
wykorzystywali tego typu metody używając innych narzędzi lub samemu
wprowadzając odpowiednią funkcjonalność do kodu Nmapa. Równocześnie
administratorzy będą mieli utrudniony dostęp do odpowiednich narzędzi i
ich praca będzie trudniejsza. Uruchomienie nowoczesnego, bezpiecznego
serwera FTP jest dużo skuteczniejszą metodą ochrony niż ograniczanie
dostępności do narzędzi pozwalających na przeprowadzanie ataków FTP
bounce.
Nie ma magicznej kuli (lub opcji Nmapa) do przełamywania i obchodzenia
systemów zaporowych i IDS. Wymaga to umiejętności i doświadczenia.
Dokładne instrukcje wykraczają poza zakres tej dokumentacji, która jest
jedynie listą dostępnych opcji wraz z opisami jak one działają.
-f (fragmentacja pakietów); --mtu (Używanie wybranego MTU)
Opcja -f powoduje wykorzystywanie przy skanowaniu (włączając w to
skanowanie ping) małych pofragmentowanych pakietów. Idea polega na
podzieleniu nagłówka TCP na wiele pakietów, co powoduje utrudnienia
w ich przetwarzaniu przez filtry pakietów, systemy detekcji
intruzów oraz irytujące komplikacje przy ustalaniu co się dzieje.
Ale uwaga! Wiele programów ma problemy przy obsłudze tego typu
pakietów. Przestarzały sniffer Sniffit wykonuje nieprawidłową
operacje i zostaje zamknięty zaraz po odebraniu już pierwszego z
takich pakietów. Dodanie tej opcji spowoduje automatyczne dzielenie
wszystkich pakietów wysyłanych przez Nmapa na mniejsze o rozmiarze
maksymalnie 8 bajtów. Przykładowo 20 bajtowy nagłówek TCP zostanie
podzielony na 3 pakiety: najpierw dwa po 8 bajtów i ostatni 4
bajty. Oczywiście każdy fragment dostaje własny nagłówek IP.
Dodanie drugiej opcji -f powiększa wykorzystywany rozmiar
fragmentów z 8 do 16 (redukując ilość fragmentów). Możliwe jest
również podanie własnego rozmiaru za pomocą opcji --mtu. Nie używaj
parametru -f, jeśli używasz --mtu. Podawany rozmiar musi być
wielokrotnością 8. W niektórych systemach filtry pakietów nie
otrzymują bezpośrednio pakietów, tylko są one wstępnie kolejkowane,
tak jak w Linuxie przy ustawieniu opcji CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG w
kernelu, jednak w wielu przypadkach takie opcje nie są włączane ze
względów wydajnościowych. Opcja taka nie jest również włączana
jeśli zachodzi możliwość routowania poszczególnych pakietów różnymi
ścieżkami. Niektóre systemy operacyjne potrafią defragmentować
pakiety wysyłane przez kernel, Linux z iptables i modułem śledzenia
połączeń jest jednym z przykładów. Uruchamiając skanowanie można
podsłuchać za pomocą sniffera takiego jak Ethereal, czy wychodzące
pakiety są rzeczywiście pofragmentowane. Jeśli system powoduje tego
typu problemy, można wypróbować opcje --send-eth, która pomija stos
TCP/IP i wysyła bezpośrenio ramki ethernetowe.
-D <decoy1 [,decoy2][,ME],...> (Ukrywaj skanowanie za pomocą innych
hostów)
Powoduje skanowanie, wykrywane jako przychodzące z kilku miejsc
równocześnie. System IDS może wykryć 5-10 różnych skanowań z
różnych adresów, jednak nie będzie w stanie ocenić który z nich
jest prawdziwym źródłem pochodzenia, a które tylko niewinnymi
zasłonami. Chociaż metoda ta może zostać rozpoznana poprzez
śledzenie ścieżki pakietów na routerach i innych aktywnych
mechanizmów, ogólnie jest efektywną techniką na ukrywanie swojego
adresu IP.
Podwając listę poszczególnych hostów-zasłon, trzeba je oddzielić
przecinkami, można również na tej liście umieścic ME oznaczające
pozycję własnego adresu IP na liście. W przypadku wykorzystania
przynajmniej 6-tej pozycji na liście dla własnego IP, wiele
popularnych systemów wykrywających skanowania (na przykład scanlogd
firmy Solar Designer) nawet nie pokaże prawdziwego źródła
pochodzenia pakietów na liście ataków. Jeśli ME nie zostanie
dodane, Nmap umieści je losowo na liście.
Należy zwrócić uwagę, ze hosty-przykrywki powinny być dostępne,
inaczej będzie można łatwo wykryć host skanujący i że można
niechcący dokonać ataku SYN flood na hosty skanowane. Bezpieczniej
jest używać adresów IP zamiast nazw systemów-przykrywek, bo nie
zostawi to informacji w logach ich serwera nazw.
Przykrywki są używane zarówno przy początkowym skanowaniu ping (z
wykorzystaniem ICMP, SYN ACK itp), podczas skanowania portów jak i
przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Technika ta nie działa
podczas wykrywania wersji i skanowania metodą connect().
Używanie zbyt wielu adresów hostów-przykrywek znacznie spowalnia
skanowanie i może nawet spowodować zmniejszenie dokładności.
Dodatkowo niektórzy dostawcy usług odfiltrowują pakiety
podszywające się pod adresy z innych sieci, jednak wielu nie robi
tego wcale.
-S <adres_ip> (Ustawienie adresu nadawcy)
W niektórych przypadkach Nmap nie potrafi ustalić właściwego adresu
nadawcy (i wyświetli stosowny komunikat). W takim przypadku należy
za pomocą opcji -S podać adres lokalnego interfejsu przez który
mają być wysyłane pakiety.
Inną możliwością tej opcji jest podmiana adresu nadawcy tak, by cel
skanowania uważał, że skanuje go ktoś inny. Wyobraź sobie, ze firmę
nagle zacznie skanować konkurencja! W przypadku takiego użycia,
zwykle będzie wymagana opcja -e, a zalecana również -P0.
-e <interfejs> (Użyj wybranego interfejsu)
Informuje Nmapa przez który interfejs ma wysyłać i odbierać
pakiety. Nmap powinien wykryć go automatycznie, ale jeśli mu się
nie uda, można to zrobić ręcznie.
--source-port <numerportu>; -g <numerportu> (Używaj podanego portu
źródłowego)
Jednym z najczęściej spotykanych problemów konfiguracyjnych jest
ufanie danym przychodzącym z określonego portu źródłowego. Łatwo
jest zrozumieć, czemu tak się dzieje. Administrator instaluje
nowiusieńki system zaporowy, którego jedyną wadą są zgłoszenia od
niepocieszonych użytkowników, którym nagle przestały działać
aplikacje. Przykładem może być DNS, ponieważ odpowiedzi na
zapytania z zewnętrznych serwerów przestały dochodzić do sieci.
Innym przykładem jest FTP, przy stosowaniu aktywnych połączeń
zewnętrzne serwery próbują utworzyć połączenia powrotne do klienta
żądającego przesłania pliku.
Bezpieczne rozwiązanie dla tych problemów istnieje, często w formie
aplikacyjnych serwerów proxy lub analizy protokołu przez systemy
zaporowe. Niestety istnieją również inne łatwiejsze, ale i mniej
bezpieczne rozwiązania. Wielu administratorów wpada w pułapkę
zakładając, że dane przychodzące z portu 53 są zawsze odpowiedziami
serwera DNS, a z 20 aktywnymi połączeniami FTP i zezwalając na
przechodzenie takiego ruchu przez system zaporowy. Często
zakładają, że żaden atakujący nie spróbuje wykorzystać takiej luki.
Zdaża się również, że problem taki zostaje wprowadzony do
konfiguracji jako tymczasowe rozwiązanie, jednak zapominają o jego
zmianie na bardziej bezpieczne.
Przepracowani administratorzy nie są jedynymi, którzy wpadają w
taką pułapkę. Wiele komercyjnych produktów jest dostarczanych z
podobnymi problemami. Zdarzyło się to nawet firmie Microsoft,
której filtry IPsec dostarczone z Windows 2000 i XP zawierają
regułę wpuszczającą cały ruch TCP i UDP pochodzący z portu 88
(Kerberos). Innym dobrze znanym przykładem jest Zone Alarm personal
firewall, który do wersji 2.1.25 włącznie nie filtrował pakietów
UDP z portów 53 (DNS) i 67 (DHCP).
Nmap oferuje dwie ekwiwalentne opcje -g i --source-port pozwalające
na wykorzystanie opisanej wyżej funkcjonalności poprzez podanie
numeru portu z którego wysyła dane, o ile jest to tylko możliwe.
Nmap musi używać różnych numerów portów dla poprawnego działania
niektórych testów wykrywających system operacyjny, zapytania DNS
również ignorują opcję --source-port, ponieważ Nmap wykorzystuje do
tego biblioteki systemowe. Większość typów skanowania TCP,
włączając skanowanie SYN obsługuje tę opcję we wszystkich
przypadkach, podobnie jak i UDP.
--data-length <rozmiar> (Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów)
Domyślnie Nmap wysyła pakiety o minimalnej wielkości zawierające
jedynie sam nagłówek. Pakiety TCP mają 40 bajtów, a ICMP tylko 28.
Ta opcja pozwala dołączać do większości pakietów losowe dane o
podanym rozmiarze. Pakiety używane do detekcji systemu operacyjnego
(-O) pozostają nie zmienione, ale przy większości pakietów ping i
skanowania portów opcja ta jest wykorzystywana. Powiększanie
pakietów spowalnia proces skanowania, jednocześnie czyniąc go mniej
podejrzanym.
--ttl <wartość> (Ustaw czas życia pakietu IP)
Ustawia czas życia (TTL) pakietów na podaną wartość.
--randomize-hosts (Losowanie kolejności skanowania hostów)
Opcja powoduje włączenie losowania kolejności hostów w każdej
grupie do 8096 hostów przed ich skanowaniem. Zachowanie takie czyni
skanowanie mniej oczywistym dla wielu systemów monitorujących
sieci, zwłaszcza w połączeniu z opcją spowalniającą skanowanie.
Możliwe jest losowanie z jeszcze większych grup, poprzez zmianę
stałej PING_GROUP_SZ w pliku nmap.h i rekompilacji. Innym
rozwiązaniem jest wygenerowanie listy adresów IP za pomocą opcji
lista skanowania (-sL -n -oN nazwapliku) i losowemu pomieszaniu
adresów na niej za pomocą skryptu Perla, oraz podaniu jej Nmapowi
za pomocą opcji -iL.
--spoof-mac <adres mac, prefiks, lub nazwa producenta > (Podmieniaj
adres MAC)
Podaje Nmapowi adres MAC z użyciem którego będą wysyłane wszystkie
pakiety ethernet. Opcja włącza również automatycznie --send-eth dla
uzyskania pewności wysyłania pakietów na poziomie ethernetu. Podany
adres MAC może przyjmować wiele postaci. Jeśli zostanie podany znak
„0”, Nmap wybierze kompletnie losowy adres MAC na czas trwania
danej sesji. Podanie parzystej ilości cyfr heksadecymalnych (mogą
być oddzielone dwukropkami), spowoduje wykorzystanie jej jako
adresu MAC, przy czym jeśli podano mniej niż 12 cyfr
szestnastkowych, Nmap wypełni pozostałość 6 bajtów losowymi
wartościami. Jeśli podany ciąg nie jest 0 lub liczbą
heksadecymalną, Nmap poszuka w pliku nmap-mac-prefixes nazwy
producenta zawierającego podany ciąg (duże i małe litery nie są
rozróżniane) i jeśli znajdzie, użyje identyfikatora producenta OUI
(3 bajty) wypełniając pozostałe 3 bajty losowo. Przykłady
poprawnych argumentów to Apple, 0, 01:02:03:04:05:06, deadbeefcafe,
0020F2, Cisco itp.
--badsum (Wysyłanie pakietów z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP)
Powoduje wstawianie do nagłówków wysyłanych pakietów
nieprawidłowych sum kontrolnych. Jako że prawie każdy stos IP
odrzuci tego typu pakiety, otrzymana odpowiedź najprawdopodobniej
pochodzi od systemu zaporowego lub IDS, które nie przejmują się
sumami kontrolnymi. Dokładniejszy opis tej techniki znajduje się
pod adresem https://nmap.org/p60-12.txt
WYJŚCIE
Każde narzędzie jest tylko tak dobre, jak wyniki które się za jego
pomocą uzyskuje. Złożone testy i algorytmy nie są nic warte, jeśli ich
wyniki nie są zaprezentowane w odpowiedniej formie. Z związku z tym, że
użytkownicy Nmapa używają go w różny sposób, także w połączeniu z
innymi narzędziami, nie ma jednego formatu, który by wszystkich
zadowolił. Dlatego też Nmap oferuje kilka formatów, włączając w to tryb
interaktywny i tryb XML do lepszej integracji z innymi programami.
Dodatkowo poza różnymi formatami wyjściowymi, Nmap posiada opcje
pozwalające na kontrolowanie poziomu szczegółowości dostarczanych
informacji oraz komunikatów do śledzenia błędów. Wyniki mogą być
przekazywane do standardowego wyjścia jak i do plików (w trybie
zastępowania lub dołączania). Wygenerowane pliki mogą również być
wykorzystywane do wznowienia przerwanych skanowań.
Nmap pozwala na uzyskanie pięciu różnych formatów raportów. Domyślny to
format interaktywny i jest wykorzystywany w połączeniu ze standardowym
wyjściem. Jest także format format normalny, podobny do interaktywnego,
jednak wyświetla mniej rutynowych informacji i ostrzeżeń, ponieważ jest
raczej przewidziany do poźniejszej analizy, niż do interaktywnego
oglądania w trakcie skanowania.
Tryb XML jest jednym z najważniejszych, jako że może zostać
przekonwertowany na HTML lub bezporoblemowo przetworzony przez inne
programy, takie jak graficzne interfejsy użytkownika lub zaimportowany
do bazy danych.
Pozostałe dwa najmniej skomplikowane to format pozwalający na łatwe
przetwarzanie za pomocą wyrażeń regularnych (grep), który zawiera
większość informacji o hoście w jednej linii, oraz format sCRiPt KiDDi3
0utPUt.
Podczas gdy format interaktywny jest domyślny i nie posiada dodatkowych
opcji, pozostałe cztery formaty używają tej samej składni w postaci
jednego argumentu, będącego nazwą pliku do którego mają zostać zapisane
wyniki. Możliwe jest podawanie wielu formatów jednocześnie, jednak
każdy z nich może być podany tylko raz. Na przykład, jeśli chcesz
zapisać format normalny do późniejszego przegladania i równocześnie XML
do przetwarzania przez inne programy, używamy składni -oX myscan.xml
-oN myscan.nmap. W przykładach z tej dokumentacji dla ułatwienia
używamy prostych nazw, takich jak myscan.xml, jednak w codzinnym użyciu
zalecane jest stosowanie nazw bardziej opisowych. Nazwy te mogą być
dowolnie wybierane, zgodnie z własnymi preferencjami, osobiście
preferuję długie nazwy zawierające datę skanowania i słowo lub dwa
opisujące skanowanie, umieszczone w katalogu zawierającym nazwę firmy
skanowaniej.
Podczas zapisywania wyników do pliku Nmap nadal wyświetla interaktywną
formę raportu na standardowe wyjście. Przykładowo, komenda nmap -oX
myscan.xml cel zapisuje wyniki w formacie XML do pliku myscan.xml
równocześnie wyświetlając je w trybie interaktywnym tak, jakby opcja
-oX nie była podana. Możliwa jest zmiana tego zachowania poprzez
podanie znaku myślnika (-) zamiast nazwy pliku przy wybranym formacie,
co spowoduje wyświetlanie go zamiast formy interaktywnej. Tak więc
komenda nmap -oX - cel spowoduje wyświetlenie tylko formatu XML na
standardowym wyjściu stdout. Komunikaty o poważnych błędach sa nadal
wyświetlane za pomocą standardowego wyjścia błędów stderr.
Inaczej niż przy innych opcjach, spacja pomiędzy opcją (taką jak -oX),
a nazwą pliku lub myślnika nie jest wymagana. Jeśli spacja zostanie
pominięta przy opcjach takich jak -oG- lub -oXscan.xml, z powodów
kompatybilności wstecznej Nmap zapisze wyniki w formacie normalnym w
plikach odpowiednio G- i Xscan.xml.
Nmap posiada również opcje pozwalające na ustalenie poziomu
szczegółowości podawanych informacji jak również pozwalające na
dołączanie wyników do już istniejących plików. Opcje te zostały opisane
poniżej.
Formaty wyjściowe Nmapa
-oN <nazwapliku> (Format normalny)
Powoduje zapis w formacie normalnym do wskazanego pliku. Jak
napisano wyżej, format ten różni się nieco od formatu
interaktywnego.
-oX <nazwapliku> (Format XML)
Powoduje zapis w formacie XML do wskazanego pliku. Nmap dołącza
definicje formatu dokumentu (DTD), który pozwala innym programom na
weryfikację zawartości tego pliku. Funkcja ta jest głównie
przeznaczona do wykorzystania przez oprogramowanie dodatkowe,
jednak może pomóc w ręcznej analizie zawartych danych. DTD opisuje
jakie elementy XML mogą być legalnie uzywane w pliku i często
podaje jakie wartości mogą przyjmować poszczególne znaczniki.
Zawsze aktualna DTD wersja jest dostępna pod adresem
https://nmap.org/data/nmap.dtd.
XML jest stabilnym formatem, który może być łatwo przetwarzany
przez inne programy. Darmowe biblioteki do przetwarzania XML są
dostępne dla większości języków programowania, takich jak C/C++,
Perl, Python czy Java. Napisano nawet wiele procedur dostosowanych
specjalnie do potrzeb Nmapa. Przykładami są Nmap::Scanner[11] i
Nmap::Parser[12] dla Perla (CPAN). W wiekszości dużych aplikacji
korzystających z Nmapa preferowany jest właśnie format XML.
W formacie XML jest również opisany styl XSL, który może zostać
wykorzystany do konwersji do HTML. Najprostrzym sposobem jest po
prostu wczytanie pliku XML do przeglądarki internetowej, takiej jak
Firefox czy IE. Domyślnie zadziała to tylko na komputerze na którym
był uruchamiany Nmap (lub skonfigurowanym podobnie), z powodu
umieszczenia ścieżki do pliku nmap.xsl właściwej dla danego
systemu. Za pomocą opcji --webxml lub --stylesheet można utworzyć
przenośny raport XML, możliwy do obejrzenia w formacie HTML na
każdym komputerze podłączonym do Internetu.
-oS <nazwapliku> (Format ScRipT KIdd|3)
Format script kiddie jest podobny do interaktywnego, jednak jest
dodatkowo przetworzony na potrzeby l33t HaXXorZ, którzy nie byli
zadowoleni z domyślnego, uporządkowanego formatu Nmapa. Osoby bez
poczucia humoru powinny wiedzieć przed zarzucaniem mi „pomagania
script kiddies ”, że opcja ta jest tylko żartem, a nie pomocą.
-oG <nazwapliku> (Format "grepowalny")
Ten format został opisany jako ostatni, jako że jest już
przestarzały. Format XML jest dużo lepszy i jest prawie tak samo
wygodny dla zaawansowanych użytkowników. XML jest standardem, do
którego napisano dziesiątki bibliotek, podczas gdy format
grepowalny jest moim osobistym wymysłem. XML pozwala również na
łatwe rozszerzanie o nowe funkcje Nmapa w miarę ich dodawania,
podczas gdy w formacie grepowalnym muszą one być pomijane z powodu
braku miejsca.
Niezależnie od tego, format ten jest nadal całkiem popularny. Jest
prostym formatem opisującym każdy host w oddzielnej linii i
umożliwiający bardzo proste wyszukiwanie i przetwarzanie za pomocą
standardowych narzędzi systemów UNIX takich jak grep, awk, cut,
sed, diff i Perl. Format ten jest wygodny do szybkiego odnajdywania
potrzebnych danych, na przykład hostów z otwartym portem SSH lub
używających systemu Solaris i jest to możliwe za pomocą wycinania
interesujących informacji za pomocą prostych poleceń awk czy cut.
Format grepowalny składa sie z linii komentarzy (rozpoczynających
się od znaku #) i linii wyników. Linia wyników składa się z sześciu
pól, oddzielonych znakami tabulacji i przecinkami. Polami tymi są
Host, Ports, Protocols, Ignored State, OS, Seq Index, IPID i
Status.
Najważniejszymi z tych pól są najczęściej pola Ports, które
zawierają informacje o interesujących portach, w postaci listy
oddzielonej przecinkami. Każda pozycja na liście reprezentuje jeden
otwarty port i opisuje go siedmioma, oddzielonymi znakami (/)
subpolami: Port number, State, Protocol, Owner, Service, SunRPC
info i Version info.
Tak jak i w przypadku formaty XML, dokładny opis formatu
grepowalnego przekracza zakres tej dokumentacji i jest dostępny pod
adresem http://www.unspecific.com/nmap-oG-output.
-oA <nazwa> (Wyjście we wszystkich formatach)
Dla wygody można podać opcję -oAnazwa do zapisywania wyników w
formacie normalnym, XML i grepowalnym równocześnie. Wyniki zostaną
zapisane odpowiednio w plikach o nazwach nazwa.nmap, nazwa.xml i
nazwa.gnmap. Tak jak i w przypadku innych programów, nazwa może
zostać poprzedzona scieżką, na przykład ~/nmaplogs/foocorp/ w
systemach UNIX lub c:\hacking\sco pod Windows.
Poziom szczegółowości i opcje diagnozowania błędów
-v (Podwyższenie poziomu raportowania)
Podwyższenie poziomu raportowania powoduje wyświetlanie przez Nmapa
większej ilości informacji na temat postępów skanowania. Otwarte
porty są pokazywane zaraz po ich wykryciu, podawany jest także
przewidywany czas zakończenia skanowania w przypadku kiedy Nmap
zakłada, że test potrwa dłużej niż kilka minut. Dwukrotne użycie
tej opcji powoduje dalsze powiększenie poziomu szczegółowości,
trzykrotne i dalsze nie dają już żadnego efektu.
Większość zmian dotyczy trybu interaktywnego, niektóre odnoszą się
także do trybu normalnego i script kiddie. Pozostałe formaty są
przystosowane do przetwarzania przez maszyny, więc Nmap może zawsze
podawać szczegółowe informacje bez zmniejszania czytelności dla
człowieka. Są jednak i drobne różnice w innych formatach, na
przykład w formacie grepowalnym linia komentarza zawierająca listę
skanowanych hostów jest dodawana tylko w trybie podwyższonej
szczegółowości, ze względu na swoją dosyć znaczną długość.
-d [poziom] (Ustawianie poziomu śledzenia błędów)
Jeśli dostępne poziomy szczegółowości nie dostarczają
wystarczającej ilości informacji, opcje śledzenia błędów mogą Cię
wrecz nimi zasypać! Podobnie jak w przypadku wykorzystania opcji
podwyższania szczegółowości (-v), opcja włączająca umowanie nazwane
śledzenie błędów, włączana jest za pomocą parametru (-d) i możliwe
jest jej wielokrotne dodawanie powiększające skutek. Alternatywnie
można podać poziom jako argument do opcji -d. Na przykład -d9
ustawia poziom na dziewięć. Jest to najwyższy możliwy poziom
produkujący setki linii, o ile nie jest to proste skanowanie kilku
portów i hostów.
Format ten jest użyteczny jeśli podejrzewamy istnienie błędu w
Nmapie lub jeśli po prostu chcemy wiedzieć co Nmap robi i czemu.
Jako że opcja ta jest przeznaczona głównie dla autorów, wyświetlane
linie nie zawsze są do końca zrozumiałe. Można otrzymać na przykład
coś w stylu: Timeout vals: srtt: -1 rttvar: -1 to: 1000000 delta
14987 ==> srtt: 14987 rttvar: 14987 to: 100000. Jeśli nie rozumiesz
takiego zapisu, możesz go po prostu zignorować, poszukać w kodzie
źródłowym lub poprosić o pomoc na liście dyskusyjnej twórców Nmapa
(nmap-dev). Niektóre linie są dosyć czytelne, ale stają się coraz
bardziej skomplikowane wraz ze wzrostem poziomu śledzenia błędów.
--packet-trace (Śledzenie wysyłanych i odbieranych pakietów)
Powoduje wyświetlanie przez Nmapa krótkiej informacji na temat
każdego wysyłanego i odbieranego pakietu. Opcja ta jest często
używana podczas śledzenia błędów, ale zawiera również wartościowe
informacje dla nowych użytkowników, pozwalające zrozumieć co Nmap
robi. Uniknięcie wyświetlania tysięcy linii możliwe jest poprzez
ograniczenie ilości portów do skanowania, na przykład za pomocą
-p20-30. Jeśli chcesz zobaczyć tylko to, co dzieje się w trakcie
wykrywania wersji, użyj raczej opcji --version-trace.
--iflist (Pokazuj interfejsy i tablicę routingu)
Wyświetla listę interfejsów i tablice routingu wykryte przez Nmapa.
Opcja jest przydatna przy śledzeniu błędów w routingu lub
niepoprawnym wykrywaniu typów interfejsów (na przykład jeśli Nmap
traktuje połączenie PPP jako ethernet).
Pozostałe opcje
--append-output (Dołączaj wyniki do pliku)
Jeśli zostanie podana nazwa pliku jako argument do opcji takiej jak
-oX czy -oN, domyślnie poprzednia zawartość pliku zostanie usunęta
i zastąpiona nową. Jeśli zachodzi potrzeba zachowania poprzedniej
zawartości pliku i dołączenie nowych wyników, należy dodać opcję
--append-output. Potraktowane tak zostaną wszystkie podane pliki.
Opcja nie działa zbyt dobrze z formatem XML, jako że wynikowy plik
nie może być pożniej bezbłędnie przetworzony bez ręcznych poprawek.
--resume <nazwapliku> (Wznowienie przerwanego skanowania)
Niektóre skanowania Nmapa mogą trwać bardzo długo, nawet kilka dni.
Problem pojawia się wtedy, kiedy nie jest możliwe ciągłe
prowadzenie skanowania, na przykład z powodu potrzeby działania
tylko w godzinach pracy, problemów z dostępnością sieci,
(nie)przypadkowym restartem komputera na którym działa Nmap lub
wykonaniem przez niego nieprawidłowej operacji. Użytkownik może
również przerwać w każdej chwili skanowanie za pomocą kombinacji
ctrl-C. W takich przypadkach ponowne rozpoczynanie testów od
początku może nie być pożądane. Na szczęście, jeśli pozostały
wyniki przerwanych testów w formacie normalnym (-oN) lub
grepowalnym (-oG), możliwe jest ich wznowienie od momentu
przerwania. Służy do tego opcja --resume dla której argumentem musi
byc nazwa pliku w formacie normalnym lub grepowalnym. W tym
przypadku nie jest możliwe podawanie żadnych innych opcji, jako że
Nmap przetworzy podany plik i odtworzy wcześniej podane opcje. Po
prostu uruchom nmap --resume nazwapliku, a Nmap dołączy do
wskazanego pliku nowe wyniki. Opcja ta nie obsługuje formatu XML,
jako że łączenie dwóch oddzielnych wynikóę skanowań w jeden plik
jest dosyć trudne.
--stylesheet <ścieżka lub URL> (Styl XSL do transformacji formatu XML)
Nmap posiada domyślny styl XSL do przeglądania lub konwersji do
formatu XML w pliku nmap.xsl. Plik wyjściowy XML zawiera dyrektywę
xml-stylesheet wskazującą na nmap.xml, ze ścieżką do domyślej
lokalizacji tego pliku (lub bierzącego katalogu pod Windows).
Dzięki temu wystarczy po prostu załadować plik XML Nmapa do
przeglądarki, która sama odczyta sobie plik nmap.xsl i użyje go do
prawidłowego wyświetlenia wyników. Możliwe jest również użycie
innego stylu poprzez podanie nazwy pliku jako argumentu dla opcji
--stylesheet. W tym przypadku konieczne jest podanie pełnej ścieżki
lub adresu URL. Typowe wywołanie ma postać --stylesheet
https://nmap.org/data/nmap.xsl. Dyrektywa ta nakazuje pobranie
najnowszej wersji pliku ze stylem ze strony Insecure.Org. Opcja
--webxml robi dokładnie to samo, będąc łatwiejszą do wpisania i
zapamiętania. Używanie pliku XSL ze strony Insecure.Org ułatwia
przeglądanie wyników na systemie nie posiadającym zainstalowanego
Nmapa (czyli nie posiadającym pliku nmap.xsl). Podawanie adresu URL
jest wygodniejsze, jednak domyślnie używany jest plik lokalny ze
względu za zachowanie poufności użytkownika.
--webxml (Użyj stylu ze strony Insecure.Org)
Opcja jest wygodniejszym zapisem analogicznego --stylesheet
https://nmap.org/data/nmap.xsl.
--no-stylesheet (Nie używaj deklaracji stylu XSL w formacie XML)
Dodanie tej opcji powoduje wyłączenie dołączania stylu XSL do pliku
z wynikami w formacie XML. Zostaje pominięta dyrektywa
xml-stylesheet.
RÓŻNE OPCJE
Sekcja ta opisuje istotne (i nie istotne) opcje, które nie pasowały
gdzie indziej.
-6 (Włączenie skanowania IPv6)
Od roku 2002 Nmap obsługuje IPv6, w zakresie jego
najpopularniejszych funkcji. W szczególności dostępne jest
skanowanie ping (tylko TCP), connect() i wykrywanie wersji.
Składnia opcji jest taka sama jak zwykle, wystarczy tylko dodać
opcję -6. Oczywiście w przypadku podawania adresów zamiast nazw,
niezbędne jest podawanie ich zgodnie ze składnią IPv6. Jako że
adres może wyglądać podobnie do
3ffe:7501:4819:2000:210:f3ff:fe03:14d0, zalecane jest używanie nazw
hostów. Wyniki poza samym adresem wyglądają tak samo jak i przy
innych opcjach.
Adresacja IPv6 nie zawładnęła jeszcze światem, jednak jest często
wykorzystywana w niektórych krajach (zwykle azjatyckich) i
większość obecnych systemów ją obsługuje. Oczywiście do używania
IPv6 musi być on prawidłowo skonfigurowany i dostępny zarówno na
hoście skanowanym, jak i skanującym. Jeśli dostawca usług nie
umożliwia uzyskania adresów IP (najczęściej tak właśnie jest), jest
dużo dostawców darmowych tuneli, które działają poprawnie z Nmapem.
Jednymi z lepszych są dostarczane przez BT Exact i Hurricane
Electric na http://ipv6tb.he.net/. Tunele 6to4 są innym popularnym
i darmowym rozwiązaniem.
-A (Agresywne opcje skanowania)
Włącza dodatkowe zaawansowane i agresywne opcje skanowania.
Aktualnie są nimi wykrywanie systemu operacyjnego (-O) i wykrywanie
wersji (-sV). Więcej opcji być może zostanie dodane w przyszłości.
Głównym celem jest proste włączenie najbardziej popularnych opcji
skanowania bez konieczności zapamiętywania wielu parametrów.
Włączane są tylko opcje włączające określoną funkcjonalność, nie
zaś te dotyczące zależności czasowych (takie jak -T4) czy poziomu
szczegółowości (-v), które można dodać niezależnie.
--datadir <nazwakatalogu> (Określenie lokalizacji plików z danymi)
Podczas pracy Nmap pobiera dodatkowe informacje z plików
nmap-service-probes, nmap-services, nmap-protocols, nmap-rpc,
nmap-mac-prefixes i nmap-os-fingerprints. Nmap rozpoczyna
poszukiwania tych plików od katalogu podanego jako parametr dla
opcji --datadir, jeśli została dodana. Jeśli nie znajdzie plików w
podanej lokalizacji, poszukuje ich w katalogu określonych w
zmiennej środowiskowej NMAPDIR, a następnie w katalogu ~/.nmap dla
rzeczywistego i efektywnego UID (tylko systemy POSIX) i katalogu z
programem Nmap (tylko Win32). Jeśli i to nie przyniesie skutku,
poszukiwane są w lokalizacji podanej przy kompilacji, takiej jak
/usr/local/share/nmap lub /usr/share/nmap. Na końcu sprawdzany jest
aktualny katalog.
--send-eth (Używanie niskopoziomowych ramek ethernet)
Opcja powoduje wysyłanie bezpośrednio ramek niskiego poziomu
ethernet (warstwa danych), zamiast poprzez stos IP (warstwa sieci).
Domyślnie Nmap wybiera metodę, która jest ogólnie lepsza dla danej
platformy, na której jest uruchomiony. Gniazda raw (warstwa IP) są
efektywniejsze w przypadku systemów UNIX, podczas gdy ramki
ethernet są niezbędne w przypadku systemów Windows, od czasu kiedy
to Microsoft wyłączył obsługę gniazd raw. Jeśli nie ma innej
możliwości, Nmap w systemach UNIX wybierze metodę ethernet,
pomijając wybraną przez użytkownika i niedostępną opcję.
--send-ip (Wysyłaj pakiety raw IP)
Włącza wysyłanie pakietów przez gniazda raw IP, zamiast przez ramki
ethernet. Opcja jest przeciwieństwem opisanej wyżej opcji
--send-eth.
--privileged (Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia)
Informuje Nmapa, że użytkownik jest wystarczająco uprzywilejowany
aby korzystać z wysyłania pakietów za pomocą gniazd raw,
podsłuchiwania pakietów i podobnych operacji zwykle wymagających
uprwawnień roota w systemach UNIX. Domyślnie Nmap przerywa
działanie w momencie wykrycia próby wykonania takich operacji i
funkcja geteuid() nie zwraca wartości zero. Opcja --privileged jest
użyteczna w systemach Linux posiadających możliwości odpowiedniego
przywilejowania użytkowników do przeprowadzania wymienionych
operacji. Upewnij się, że opcja została podana przed innymi opcjami
wymagającymi podwyższonych uprwanień (skanowanie SYN, wykrywanie
systemu operacyjnego itp). Zmienna NMAP_PRIVILEGED może zostać
ustawiona jako alternatywa dla wykorzystania opcji --privileged.
-V; --version (Wyświetl numer wersji)
Wyświetla tylko numer wersji Nmapa.
-h; --help (Wyświetl pomoc)
Wyświetla krótki ekran pomocy opisujący najpopularniejsze opcje,
podobnie jak uruchomienie Nmapa bez parametrów.
INTERAKCJA W CZASIE PRACY
Podczas pracy Nmapa, przechwytywane są wszystkie naciśnięcia klawiszy.
Pozwala to na interakcję z programem bez przerywania go lub
restartowania. Niektóre specjalne klawisze zmieniają opcje, inne
wyświetlają status skanowania. Konwencja zakłada, że małe litery
zmniejszają ilość informacji, a duże litery powiększają. Można również
nacisnąć ‘?’ dla
v / V
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu szczegółowości
d / D
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu śledzenia błędów
p / P
Włączenia / Wyłączenia śledzenia pakietów
?
Wyświetlenia ekranu pomocy
Wszystko inne
Wyświetla status w postaci:
Stats: 0:00:08 elapsed; 111 hosts completed (5 up), 5 undergoing
Service Scan
Service scan Timing: About 28.00% done; ETC: 16:18 (0:00:15
remaining)
PRZYKŁADY
Poniżej przedstawiono przykłady wykorzystania Nmapa, od prostych i
rutynowych do trochę bardziej skomplikowanych i ezoterycznych.
Przykładowe adresy IP i nazwy domen powinny zostać zastąpione
adresami/nazwami z twojej własnej sieci. Nie uważam, że skanowanie
portów powinno być nielegalne, jednak niektórzy administratorzy nie
tolerują nie autoryzowanego skanowania ich sieci i mogą zgłaszać swoje
protesty. Uzyskanie zgody jest pierwszym wyzwaniem.
Do celu testów, masz zgodę do skanowania hosta scanme.nmap.org. Zgoda
pozwala jedynie na skanowanie za pomocą Nmapa, nie zaś na testowanie
exploitów czy przeprowadzanie ataków typu Denial of Service. Dla
oszczędności pasma, proszę nie uruchamiaj więcej niż tuzina skanowań
tego hosta dziennie. W przypadku nadużyć, host zostanie wyłączony, a
Nmap będzie zwracał komunikat Failed to resolve given hostname/IP:
scanme.nmap.org. pozwolenie dotyczy także adresów scanme2.nmap.org,
scanme3.nmap.org i następnych, choć hosty te jeszcze nie istnieją.
nmap -v scanme.nmap.org
Pozwoli na przeskanowanie wszystkich portów TCP adresu scanme.nmap.org.
Opcja -v podwyższy poziom szczegółowości zwracanych informacji.
nmap -sS -O scanme.nmap.org/24
Uruchamia skanowanie SYN wszystkich 255 hostów znajdujących się w tej
samej klasie „C”, co host scanme.nmap.org. Dodatkowo wykonywana jest
próba detekcji systemu operacyjnego dla każdego hosta, który jest
aktywny. Wymaga to uprawnień użytkownika root, z powodu wykorzystania
skanowania SYN i wykrywania systemu operacyjnego.
nmap -sV -p 22,53,110,143,4564 198.116.0-255.1-127
Uruchamia enumerację hostów i skanowanie TCP pierwszej połowy każej z
255 możliwych 8-mio bitowych podsieci klasy B 198.116. Wykrywane jest
działanie usług sshd, DNS, pop3d, imapd i portu 4564. Dla każdego z
tych portów, który został wykryty jako otwarty przeprowadzane jest
wykrywanie wersji działającej aplikacji.
nmap -v -iR 100000 -P0 -p 80
Poleca Nmapowi na wybranie 100,000 losowych hostów i przeskanowanie ich
w poszukiwaniu serwerów WWW (port 80). Enumeracja hostów jest wyłączona
za pomocą opcji -P0, ponieważ wysyłanie najpierw pakietów w celu
określenia czy host jest aktywny nie ma sensu, jako że i tak jest
wykonywany test tylko na jednym porcie per host.
nmap -P0 -p80 -oX logs/pb-port80scan.xml -oG logs/pb-port80scan.gnmap
216.163.128.20/20
Skanuje 4096 adresów IP w poszukiwaniu serwerów WWW (bez pingowania
ich) i zapisuje wyniki w plikach XML i grepowalnym.
BŁĘDY
Jak i jego autor, Nmap nie jest doskonały. Możesz jednak pomóc
przysyłając raporty dotyczące błędów lub nawet wysyłając własne
poprawki. Jeśli Nmap nie zachowuje sie w sposób którego oczekujesz,
zacznij od aktualizacji do najnowszej wersji dostępnej pod adresem
https://nmap.org/. Jeśli problem nadal występuje, wykonaj trochę testów
dla określenia czy podobny problem nie został już wykryty i oznaczony.
Spróbuj poszukać Googlem komunikatu błędu lub poprzeglądaj archiwa
listy dyskusyjnej Nmap-dev pod adresem https://seclists.org/.
Przeczytaj również cała dokumentację. Jeśli nic nie pomoże, wyślij
raport opisujący błąd po angielsku na adres <dev@nmap.org>. Proszę
dołącz wszystko co udało Ci się ustalić na temat tego problemu, jak
również informację o używanej wersji Nmapa i systemie operacyjnym na
którym jest uruchamiany. Opisy problemów i pytania dotyczące używania
Nmapa wysłane na adres dev@nmap.org z większym prawdopodobieństwem
doczekają sie szybkiej odpowiedzi, niż wysłane bezpośrednio do Fyodora.
Poprawki błędnego kodu są milej widziane, niż opisy błedów. Podstawowe
instrukcje tworzenia poprawek są opisane na stronie
https://nmap.org/data/HACKING. Poprawki mogą być wysyłane na nmap-dev
(rekomendowane) lub bezpośrednio do Fyodora.
AUTOR
Fyodor <fyodor@nmap.org> (http://www.insecure.org)
Setki ludzi wniosły wartościowy wkład w rozwój Nmapa. Szczegóły są
zamieszczane w pliku CHANGELOG, który jest rozpowszechniany z Nmapem i
jest również dostępny pod adresem https://nmap.org/changelog.html.
UWARUNKOWANIA PRAWNE
Unofficial Translation Disclaimer / Oświadczenie dotyczące tłumaczenia
This is an unnofficial translation of the Nmap license details[13] into
polish. It was not written by Insecure.Com LLC, and does not legally
state the distribution terms for Nmap -- only the original English text
does that. However, we hope that this translation helps polish speakers
understand the Nmap license better.
To jest nieoficjalne tłumaczenie licencji Nmapa[13] na język polski.
Nie zostało ono napisane przez Insecure.Com LLC, i przez to nie może
być uważane za wiążące, tak jak jego angielska wersja, jednakże
uważamy, że tłumaczenie to pozwoli lepiej zrozumieć licencję Nmapa.
Prawa autorskie i licencjonowanie Nmap
Prawa autorskie (1996-2005) do programu Nmap Security Scanner posiada
Insecure.Com LLC. Nmap jest także zastrzeżonym znakiem towarowym
Insecure.Com LLC. Ten program jest wolnym oprogramowaniem; możliwa jest
jego redystrybucja i/lub modyfikowanie zgodnie z zasadami licencji GNU
General Public License opublikowanej przez Free Software Foundation;
Wersja 2. Gwarantuje ona prawo do używania, modyfikowania i
redystrybucji tego oprogramowania pod pewnymi warunkami. Jeśli
technologia Nmapa jest integrowana z innymi programami, możliwa jest
sprzedaż alternatywnych licencji (kontakt <sales@insecure.com>). Wielu
producentów skanerów bezpieczeństwa licencjonuje technologie Nmapa
takie jak wykrywanie hostów, skanowanie portów, wykrywanie systemów
operacyjnych i wykrywanie usług/wersji.
GPL nakłada isotne ograniczenia w stosunku do „produktów pochodnych ”,
jednak nie jest jeszcze dostępna dokładna ich definicja. Dla uniknięcia
nieporozumień zakładamy, że aplikacja jest produktem pochodnym w
przypadku gdy spełnia któryś z warunków:
• Integruje kod źródłowy Nmapa
• Odczytuje lub dołącza chronione prawami autorskimi pliki Nmapa,
takie jak nmap-os-fingerprints czy nmap-service-probes.
• Uruchamia Nmapa i przetwarza jego wyniki (w odróżnieniu od
aplikacji, które uruchamiają Nmapa i wyświetlają nie przetworzone
raporty i przez to nie są produktami pochodnymi).
• Integrują/włączają/agregują Nmapa w wykonywalnym instalatorze, tak
jak stworzone za pomocą InstallShield.
• Wykorzystują bibliotekę lub program wykonujący jedno z powyższych.
Warunki „Nmapa” powinny dotyczyć części i pochodnych programu Nmap.
Powyższa lista ma na celu klarowne przedstawienie naszej interpretacji
programów pochodnych z przykładami. Ograniczenia dotyczą tylko
przypadków, w których Nmap jest rozpowszechniany razem z programem
pochodnym. Na przykład nic nie stoi na przeszkodzie napisania i
sprzedawania własnego interfejsu do Nmapa. Wystarczy rozprowadzać go
oddzielnie podając użytkownikom adres https://nmap.org/ do pobierania
Nmapa.
Nie uważamy tego za ograniczenia dodane do GPL, ale jako klarowną
interpretację „programów pochodnych”, jako że dotyczy to naszego
produktu opartego na GPL. Jest to zbliżone do sposobu w jaki Linus
Torvalds opublikował swoją interpretację dotyczącą „programów
pochodnych”, opartych na modułach kernela Linuxa. Nasza interpretacja
odnosi się tylko do Nmapa - nie mówimy o żadnym innym produkcie GPL.
Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące ograniczeń licencji GPL przy
zastosowaniach Nmapa w produktach nie opartych na GPL, chętnie
pomożemy. Jak wspomniano wyżej, oferujemy także alternatywną licencję
do integrowania Nmapa we własnych aplikacjach i urządzeniach. Licencje
na integrację Nmapa zostały sprzedane wielu producentom oprogramowania
związanego z bezpieczeństwem i ogólnie zawierają dożywotnią licencję
oraz dostarczają priorytetowego wsparcia technicznego wraz z
aktualizacjami i pomagają opłacić dalszy rozwój Nmapa. Proszę o kontakt
z <sales@insecure.com> w celu uzyskania dalszych informacji.
Jako specjalny wyjątek dla warunków GPL, Insecure.Com LLC zezwala na
linkowanie kodu tego programu z dowolną wersją biblioteki OpenSSL,
która jest dystrybuowana na licencji identycznej do umieszczonej w
pliku Copying.OpenSSL oraz na dystrybucję obu w postaci zlinkowanej.
Musisz przestrzegać licencji GPL we wszystkich aspektach wykorzystania
kodu, innym niż OpenSSL. Jeśli zmodyfikujesz wspomniany plik, możesz
rozszerzyć ten wyjątek o Twoją wersję, ale nie jesteś do tego
zobligowany.
Jeśli otrzymałeś(aś) te pliki z pisemną licencją lub kontraktem
zmieniającym powyższe zapisy, mają one pierwszeństwo nad umieszczonymi
tutaj.
Licencja Creative Commons dla tego podręcznika Nmap
Prawa (2005) do tego podręcznika Nmapa posiada Insecure.Com LLC. Jest
on udostępniany w oparciu o wersję 2.5 licencji Creative Commons
Attribution License[2]. Pozwala ona na redystrybucję i modyfikowanie w
potrzebnym zakresie tak długo, jak zostanie podane oryginalne źródło.
Alternatywnie możesz traktować ten dokument jako udostępniany na takiej
samej licencji jak Nmap (opisanej wcześniej).
Dostępność kodu źródłowego i wkład społeczności
Kod źródłowy dla tego programowania jest dostępny, ponieważ uważamy, że
użytkownicy mają prawo wiedzieć dokładnie co program robi, zanim go
uruchomią. Pozwala to także na przeprowadzenie audytu kodu pod kątem
bezpieczeństwa (jak dotąd nie wykryto problemu tego typu).
Kod źródłowy pozwala również na przenoszenie Nmapa na nowe platformy,
na poprawianie błędów i dodawanie nowych funkcji. Mocno zachęcamy do
wysyłania swoich zmian na adres <fyodor@nmap.org> w celu możliwej
integracji z główną dystrybucją. Wysłanie tych zmian do Fyodora lub na
jedną z list dyskusyjnych dla deweloperów Insecure.Org, powoduje
przekazanie praw do nielimitowanego, nie wyłącznego prawa do ponownego
wykorzystania, modyfikacji i relicencjonowania tego kodu. Nmap zawsze
będzie dostępny jako Open Source, lecz jest to istotne z powodu
dewastujących problemów jakie pojawiały się w innych projektach Free
Software (takich jak KDE i NASM). Okazjonalnie licencjonujemy kod do
firm trzecich, jak to wspomniano wyżej. Jeśli chcesz dodać specjalną
licencję dla swojego wkładu, wystarczy dołączyć odpowiednią informację
przy wysyłaniu kodu do nas.
Brak gwarancji
Program ten jest rozpowszechniany z nadzieją, że będzie użyteczny,
jednak BEZ ŻADNEJ GWARANCJI; także bez założonej gwarancji PRZYDATNOŚCI
HANDLOWEJ lub PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. Zobacz licencję
GNU General Public License dla dalszych szczegółów pod adresem
http://www.gnu.org/copyleft/gpl.html, jej polskie nieoficjalne
tłumaczenie http://www.gnu.org.pl/text/licencja-gnu.html lub w pliku
COPYING dołączanym do Nmapa.
Należy również zwrócić uwagę, że Nmap okazjonalnie potrafi spowodować
zaprzestanie działania źle napisanych aplikacji, stosu TCP/IP lub nawet
całego systemu operacyjnego. Jest to bardzo rzadko spotykane, ale ważne
jest, aby o tym pamiętać. Nmap nie powinien być nigdy uruchamiany
przeciwko systemom krytycznym, o ile nie jesteś przygotowany(a) na
ewentualną przerwę w działaniu. Potwierdzamy, że Nmap może spowodować
awarię systemów lub sieci i wypieramy się jakiejkolwiek
odpowiedzialności za uszkodzenia lub problemy spowodowane przez jego
działanie.
Nieodpowiednie użycie
Z powodu istnienia niewielkiego ryzyka spowodowania awarii i ponieważ
niektóre czarne kapelusze lubią używać Nmapa do wykonania rekonesansu
przed atakiem systemu, administratorzy mogą się denerwować i zgłaszać
swoje protesty z powodu skanowania ich systemów. Z tego powodu,
najczęściej zalecane jest uzyskanie odpowiedniej zgody przed wykonaniem
nawet delikatnego skanowania sieci.
Z powodów bezpieczeństwa, Nmap nie powinien być nigdy instalowany ze
specjalnymi uprawnieniami (np. suid root).
Oprogramowanie firm trzecich
Ten produkt zawiera oprogramowanie stworzone przez Apache Software
Foundation[14]. Zmodyfikowana wersja biblioteki Libpcap portable packet
capture library[15] jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Wersja Nmapa
dla systemu Windows wykorzystuje opartą na libpcap bibliotekę
WinPcap[16] (zamiast libpcap). Obsługę wyrażeń regularnych zapewnia
biblioteka PCRE[17], która jest oprogramowaniem open source, napisanym
przez Philip Hazel. Niektóre funkcje dotyczące niskiego poziomu sieci
wykorzystują bibliotekę Libdnet[18], napisaną przez Dug Songa.
Zmodyfikowana jej wersja jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Nmap może
być opcjonalnie linkowany z biblioteką kryptograficzną OpenSSL[19],
używaną do detekcji wersji SSL. Wszystkie opisane w tym paragrafie
programy firm trzecich są rozpowszechniane na licencji BSD.
Klasyfikacja eksportowa Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej
US Export Control: Insecure.Com LLC wierzy, że Nmap kwalifikuje się pod
oznaczenie US ECCN (export control classification number) 5D992.
Kategoria ta jest opisana jako „Oprogramowanie dotyczące bezpieczeństwa
informacji nie objęte 5D002”. Jedynym ograniczeniem tej kategorii jest
AT (anty-terroryzm), która odnosi się do większości dóbr i zabrania
eksportu do niektórych awanturniczych krajów takich jak Iran czy
Północna Korea. Z tego powodu Nmap nie wymaga żadnej specjalnej
licencji, zgody lub innych autoryzacji rządu USA.
PRZYPISY
1. oryginalnej dokumentacji Nmapa
https://nmap.org/man/
2. Creative Commons Attribution License
http://creativecommons.org/licenses/by/2.5/
3. HTML
https://nmap.org/man/pl/
4. NROFF
https://nmap.org/data/man-xlate/nmap-pl.1
5. XML
https://nmap.org/data/man-xlate/nmap-man-pl.xml
6. RFC 1122
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc1122.txt
7. RFC 792
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc792.txt
8. UDP
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc768.txt
9. TCP RFC
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc793.txt
10. RFC 959
http://www.rfc-editor.org/rfc/rfc959.txt
11. Nmap::Scanner
http://sourceforge.net/projects/nmap-scanner/
12. Nmap::Parser
http://www.nmapparser.com
13. Nmap license details
https://nmap.org/man/man-legal.html
14. Apache Software Foundation
http://www.apache.org
15. Libpcap portable packet capture library
http://www.tcpdump.org
16. WinPcap
http://www.winpcap.org
17. PCRE
http://www.pcre.org
18. Libdnet
http://libdnet.sourceforge.net
19. OpenSSL
http://www.openssl.org
[FIXME: source] 08/31/2022 NMAP(1)
Generated by dwww version 1.15 on Sat Jun 29 23:38:20 CEST 2024.